Μεγαλοστομίες, κοινοτοπίες και απόσειση ευθυνών, επειδή δε μπορείτε να κρύψετε τους υπευθύνους, κ. Παπακώστα, ή όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «στρίβειν διά του αρραβώνος».
Θα ξεκινήσουμε ανάποδα την απάντησή μας, επισημαίνοντας τα εξής:
Αφού η κ. Παπακώστα- ως ειδήμων περί τα της Παιδείας, καθότι και εισηγήτρια σε Ν/Σ Παιδείας- καταφέρεται κατά πάντων με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αφού επιλεκτικά επικαλείται αποσπάσματα τόσο από διεθνείς εκθέσεις (ΟΟΣΑ κ.ά.) όσο και εγχώριες (βλέπε έκθεση Πισσαρίδη, θα επανέλθουμε), καταλήγει στο γεμάτο έπαρση και αλαζονεία,
«Προσωπικά αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, προκειμένου, να δημιουργηθούν Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία στον Νομό μας, γιατί είμαι βαθιά πεπεισμένη, ότι θα συμβάλουν στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος…».
Έχετε κάτι στον νου σας, κ. Παπακώστα, για το τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Θα το επιβάλλετε; Πώς; Με απόφαση ποιου; Θα «πιέσετε» κάποιους; Θα «πείσετε» όσους αρνούνται και αντιδρούν; Σας έχρισαν υπεύθυνη υλοποίησής τους;
«Ήρθε η ώρα λοιπόν, να αναλάβει ο καθένας από εμάς την ευθύνη, που του αναλογεί…» Τι όμορφη φράση. Πράγματι και εμείς αυτό ακριβώς ζητάμε, ανάλογα με τη θέση του καθενός. Αλήθεια ποιος έχει ευθύνη για το ότι «Κάτι δεν πάει σίγουρα καλά με την παιδεία μας…»; Πόσα χρόνια έχουμε από τις χαμηλότερες δαπάνες για την Παιδεία στην ΕΕ (2,82% του ΑΕΠ(2020), με ευρωπαϊκό Μ.Ο. το 5% περίπου και χώρες που φτάνουν το 7%-8%); Ποιος δεν επιμόρφωσε-πλην ελαχίστων περιπτώσεων – τον κλάδο 40 χρόνια τώρα που το επιζητεί;
Ποιος δεν ανανέωσε (και πάλι με ελάχιστες εξαιρέσεις) τα σχολικά βιβλία, τα αναλυτικά προγράμματα, τις μεθόδους διδασκαλίας, την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων (εργαστήρια, εποπτικά μέσα κ.ά.) το απαραίτητο διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό, την κτηριακή υποδομή και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για να έχουμε ένα σχολείο σύγχρονο, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ζωής, της κοινωνίας και της εργασίας;
Εσείς όμως βρήκατε τον υπεύθυνο.
Λαϊκίζοντας και κρύβοντας τον πραγματικό ένοχο, υποδείξατε για άλλη μια φορά τον εκπαιδευτικό, το «βόλεμά» του και την έλλειψη αξιολόγησης. Καταρχήν θέλουμε να σας επισημάνουμε ότι τόσο ως λειτουργοί όσο και ως υπάλληλοι έχουμε πλήρη επίγνωση και συναίσθηση των ευθυνών μας και του ρόλου μας, γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και τα προβλήματα, και αγωνιζόμαστε διαρκώς για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για ένα σχολείο καλύτερο για όλους.
Δυστυχώς μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και συχνά μέσα σε κλίμα απαξίωσης – όπως για παράδειγμα με την πρόσφατη δική σας παρέμβαση – από ΜΜΕ και πολιτική ηγεσία. Γι’ αυτό, δε δεχόμαστε την αμφισβήτηση ούτε των προσπαθειών μας ούτε των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Εκτός αν η κ. Παπακώστα ονειρεύεται ένα σχολείο χωρίς οργανικές τοποθετήσεις – να υποθέσουμε ότι γνωρίζει τα χρόνια περιπλάνησης ανά την επικράτεια που απαιτούνται, έτσι ώστε ένας εκπαιδευτικός να πλησιάσει τον τόπο κατοικίας του-, χωρίς μόνιμους εκπαιδευτικούς, ίσως με συμβόλαια ή συμβάσεις μικρής διάρκειας(όπως σε χώρες που εφαρμόζουν τα όσα πιστεύει η κ. Παπακώστα) και θα αλλάζουν Συλλόγους Διδασκόντων –βασικός παράγοντας λειτουργίας ενός σχολείου-σαν τα πουκάμισα.
Επικαλείται λοιπόν η κ. Βουλευτής την έκθεση του Νομπελίστα Οικονομολόγου κ. Πισσαρίδη, που βαδίζει στα χνάρια του έτερου Νομπελίστα του Milton Friedman, πατέρα του καταστροφικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο όπου εφαρμόστηκε άφησε πίσω του κοινωνίες-ερείπια.
Η περίφημη λοιπόν έκθεση Πισσαρίδη λέει και πολλά άλλα όπως πχ, «Συνεχής αξιολόγηση ΣΧΟΛΕΙΩΝ με βάση κριτήρια όπως οι επιδόσεις των μαθητών, το ποσοστό εισαγωγής των μαθητών στα Πανεπιστήμια, οι ειδικές προκλήσεις κάθε σχολείου. Σύνδεση της χρηματοδότησης των σχολείων με την επίτευξη εκπαιδευτικών στόχων. Δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των αξιολογήσεων και σύγκριση μεταξύ των σχολείων με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών «διαχείρισης μεγάλων δεδομένων» (big data)». Συμφωνεί με όλα αυτά;
Διαγωνισμός PISA: η θεοποίηση των δεξιοτήτων. Η επιλεκτική αξιολόγηση «επιδόσεων» μαθητών.
Η αγνόηση ακόμη και της νεωτερικής αντίληψης της πολλαπλής νοημοσύνης και της αντίληψης για τον άνθρωπο ως ον πολύπλοκο, με κλίσεις και ικανότητες, με αξίες και μορφωτικά, κοινωνικά και επαγγελματικά εφόδια, με ικανότητα κρίσης και αμφισβήτησης, με.. με…. Αντ’ αυτού βαθμολογία σε κείμενο, πρακτικά μαθηματικά και προβλήματα φυσικής, μόνο για να εξάγονται συμπεράσματα, ώστε ο ΟΟΣΑ(υπεύθυνος για τη διενέργεια του PISA) να δίνει στη συνέχεια οδηγίες στα κράτη για τις αλλαγές στην εκπαίδευση, προς μια κατεύθυνση που ικανοποιεί την αγορά, τα συμφέροντα των εταιρειών και τη μετατροπή της Παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα και υπηρεσία με υψηλό κόστος βέβαια για τους μαθητές και τις οικογένειες τους..
Πώς φτάνει στο σημείο η κ. Βουλευτής να απαξιώνει με τέτοιο τρόπο το Δημόσιο Σχολείο στη χώρα της, από το οποίο πέρασε και η ίδια, τη στιγμή που από αυτό το Δημόσιο Σχολείο και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο αποφοίτησαν άνθρωποι οι οποίοι, τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας, πρωτοστατούν με επιτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής(οικονομία, πολιτική, επιστήμες, πολιτισμό, θεσμούς, κ.α.); Για τους ίδιους είναι υπερήφανη, αλλά για τα σχολεία από όπου αποφοίτησαν όχι;
Αφού είναι πεπεισμένη η κ. Παπακώστα για το πόσο θα συμβάλει ο θεσμός των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων στην αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, ας μας απαντήσει στα εξής:
Με το δεδομένο ότι ο θεσμός εφαρμόζεται χρόνια, μπορεί να μας πει τεκμηριωμένα, με έρευνες και επιστημονικές μελέτες, πόσο συνέβαλε μέχρι σήμερα στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και ποιες καινούργιες εκπαιδευτικές πρακτικές και μέθοδοι παράχθηκαν που στη συνέχεια εφαρμόστηκαν σε όλο τον μαθητικό πληθυσμό;
Πόσο πραγματικά Πειραματικά ήταν τα Πειραματικά- τα περισσότερα λειτούργησαν δυστυχώς με λογική «ελίτ» και Προτύπων σχολείων- και πόσο Πειραματικά θα είναι τα καινούργια και μάλιστα στην πόλη μας, απουσία Παιδαγωγικού Πανεπιστημιακού τμήματος; Γιατί Πειραματικό
Σχολείο σημαίνει:
Τυχαίο και αντιπροσωπευτικό δείγμα μαθητών και εκπαιδευτικών
Προγράμματα που έχουν εκπονηθεί από ΑΕΙ, ΙΕΠ, κλπ και εφαρμόζονται στα Πειραματικά για να δοκιμαστούν
Τυχαία επιλογή σχολείων ως Πειραματικών και με συχνές εναλλαγές
Εφαρμογή νέων προγραμμάτων και διδακτικών μεθόδων με κέντρο τον μαθητή και όχι έναν υπό πίεση εκπαιδευτικό, που θα αγωνίζεται να διεκπεραιώσει και να αποδείξει γραφειοκρατικά ότι τα κατάφερε, σε έναν μάταιο αγώνα ανταγωνισμού και συλλογής «χαρτιών».
Ποια διάχυση στο υπόλοιπο μαθητικό σώμα «κατώτερου επιπέδου» μπορεί να γίνει για τις βέλτιστες πρακτικές και μεθόδους που «επιτεύχθηκαν» στον «άριστο» πληθυσμό των Προτύπων;
Γιατί η «διαφοροποίηση», η «αριστεία» και η αποφυγή της «καταστροφικής ομοιομορφίας» που επικαλείται η κ. Παπακώστα θα συμβάλουν στη βελτίωση της ποιότητας του Δημόσιου Σχολείου; Γιατί δε διαβάζει την πρόσφατη έκθεση του αγαπημένου της ΟΟΣΑ, που ρητά αναφέρει ότι:
Τάξεις αποτελούμενες από μαθητές με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο και με διαφορετικές ικανότητες/επιδόσεις έχουν γενικότερα θετικό πρόσημο πάνω στην επίδοση του μαθητή.
Κοινωνικά και οικονομικά μειονεκτήματα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην επίδοση των μαθητών.
Πώς θα αναστραφεί η πλήρης υποβάθμιση που θα επιφέρει στα περισσότερα σχολεία (που δεν θα είναι Πρότυπα και Πειραματικά) ο διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση καθώς και η επέκταση αυτού του διαχωρισμού σε παιδιά και οικογένειες; Έχουν μελετήσει ποτέ οι φορείς αυτών των ιδεών τις συνέπειες μακροπρόθεσμα στα παιδιά Προτύπων ή απλών σχολείων;
Θα μπορούσε να προβληματιστεί η κ. Βουλευτής για το αν είναι εφικτό να γίνουν ΟΛΑ τα σχολεία ΠΡΟΤΥΠΑ και αν όχι ΓΙΑΤΙ;
Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ή αλλιώς άλλο ένα «φάρμακο» παντός καιρού και διά πάσαν νόσον. Καταρχήν να επισημάνουμε ότι υπάρχουν πολλές μορφές αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης και όχι παντού(για παράδειγμα στο Φινλανδικό σύστημα, πού όλοι αρέσκονται να επικαλούνται, δεν υπάρχει ατομική αξιολόγηση).
Στον κλάδο, όπως και σε όλα τα συνδικάτα της εκπαίδευσης στον κόσμο, υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για τα συστήματα αξιολόγησης και για τα αποτελέσματά τους.
Όλοι όμως συμφωνούν ότι η ενοχοποίηση του εκπαιδευτικού, οι ποσοτικές και φορμαλιστικές αξιολογήσεις στα ζητήματα παιδαγωγικών σχέσεων και διδασκαλίας, ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός και η συγκέντρωση τυπικών προσόντων ουδέν προσφέρουν στην ποιοτική αναβάθμιση του σχολείου, αλλά αντίθετα υποβοηθούν τον εκφοβιστικό έλεγχο των εκπαιδευτικών, την υπακοή και εξάλειψη της αντίστασης σε σχέδια που μετατρέπουν το αγαθό της Παιδείας σε προϊόν, υπηρεσία και παροχή στεγνών χρησιμοθηρικών γνώσεων και δεξιοτήτων για λίγους και εκλεκτούς.
ΟΡΑΜΑ έχουμε κ. Βουλευτή και το διακηρύσσουμε και το αφηγούμαστε με κάθε τρόπο, ακόμα και στα ψήγματα διαλόγου, στον οποίο αραιά και που καλούμαστε από το υπουργείο Παιδείας. Με αγώνες, με δράσεις, μέτωπα εδώ και δεκαετίες αγωνιζόμαστε:
για ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΗΜΟΣΙΟ, ΔΩΡΕΑΝ, ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, με ενίσχυση ιδιαίτερα των αδύναμων και σε δυσχερή θέση παιδιών και οικογενειών.
ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ με ανθρώπινες αξίες, πολιτισμό, μορφωτικά και επαγγελματικά εφόδια, αντανάκλαση όλων των δραστηριοτήτων της ζωής για τους αυριανούς υπεύθυνους πολίτες.
Όχι σχολείο και εκπαίδευση που από αγαθό μετατρέπεται σε υπηρεσία, προϊόν και «καλό» εμπόρευμα για λίγους και που το περιεχόμενο και τις μορφές του υπαγορεύουν οι απαιτήσεις της Αγοράς και της Οικονομίας αποκλειστικά.
Γιατί ο βασικός ρόλος της εκπαιδευτικής διαδικασίας δε θα πρέπει να υποβαθμίζεται στην «εκπαίδευση των λίγων άριστων μαθητών», αλλά να είναι η ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου όλων των παιδιών ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση, τη φυλή, το χρώμα και τη θρησκεία.
Εσείς συμφωνείτε κ. Παπακώστα;
ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
