Του Βασίλη Κόκκαλη, βουλευτή Λάρισας ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Όλοι μας κάνουμε όνειρα για τα παιδιά μας, είτε αυτά αφορούν το προσωπικό είτε το επαγγελματικό τους μέλλον. Η βασικότερη ευχή μας, ωστόσο, πρέπει να είναι να είναι ευτυχισμένα, όποιο δρόμο κι αν θελήσουν να ακολουθήσουν στη ζωή. Και για να είναι ευτυχισμένα όλοι οι γονείς έχουμε καθήκον να τους προσφέρουμε, πέρα από αγάπη και φροντίδα, κι ασφάλεια τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.
Ο σχολικός εκφοβισμός- τον προτιμώ ως όρο από τον ξενόφερτο «bullying»- δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας. Υπήρχε και στα δικά μου σχολικά χρόνια κι ας μην είχαμε βρει τότε μια τόσο καθαρή ορολογία για να περιγράψουμε την κοροϊδία, τις διακρίσεις, τα ντροπιαστικά σχόλια, την απομόνωση από την ομάδα ή ακόμα και τα χτυπήματα, τα σπρωξίματα και τις κλωτσιές που λάμβαναν χώρα μέσα κι έξω από τα σχολικά συγκροτήματα. Πολλές φορές, μάλιστα, δικαιολογούνταν στο πλαίσιο της απαραίτητης «πειθαρχίας». Σήμερα, από έρευνες που έχουν γίνει, ξέρουμε ότι στην Ελλάδα περίπου ένας στους τρεις μαθητές έχει υποστεί κάποιας μορφής εκφοβισμό στο σχολείο του και, μάλιστα, πολλές φορές μέσα στον ίδιο μήνα.
Κι αν λάβουμε υπόψη και την επέλαση του διαδικτύου, τότε καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνες διαστάσεις έχει λάβει το φαινόμενο, μολονότι στο σύνολο της ΕΕ η σωματική τιμωρία στα σχολεία είναι απαγορευμένη. Ακόμα πιο δυσοίωνο γίνεται το τοπίο από τη δράση συμμοριών, οι οποίες στοχοποιούν ιδιαιτέρως τα συναισθηματικώς ευάλωτα παιδιά, εκείνα που δεν διαθέτουν υποστηρικτικά δίκτυα, τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, προβλήματα ψυχικής υγείας ή αναπηρίες. Το ίδιο ισχύει και για τα θύματα εκφοβισμού που βασίζεται στα χαρακτηριστικά της φυλής, του φύλου ή του γένους, έχει κίνητρα τρανσφοβικά ή ομοφοβικά ή απευθύνεται σε άτομα με αναπηρία.
Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς τη λύση του
Αν δεν αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω, οι κίνδυνοι για το παιδί δεν θα είναι πρόσκαιροι, αλλά ενδεχομένως θα το ακολουθούν και σε όλη την ενήλικη ζωή του. Ένας μαθητής που έπεσε θύμα εκφοβισμού και δεν δέχθηκε τη βοήθεια που χρειαζόταν, αύριο μεθαύριο θα ενταχθεί σοβαρά πληγωμένος στην κοινωνία των ενηλίκων, με όποιες συνέπειες θα έχει κάτι τέτοιο και για την κοινωνική συνοχή.
Δεν χρειάζεται, όμως, να είμαστε απαισιόδοξοι, αφού δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς τη λύση του. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο, την οποία έχει ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και με μεγάλη μου χαρά θα συμβάλω από όποιο μετερίζι κι αν βρίσκομαι προκειμένου να περιοριστεί, αν όχι να εξαλειφθεί, το κακό. Σε αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε πρωτίστως να εντοπίσουμε και να επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα που σχετίζονται με τη νεανική εγκληματικότητα. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να προχωρήσει αν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί δεν αποτελέσουν πυξίδες καλής συμπεριφοράς για τα παιδιά και τους μαθητές τους αντιστοίχως κι αν δεν συνεργαστούν με εξειδικευμένους φορείς που έχουν και την εμπειρία και την τεχνογνωσία για να βοηθήσουν, όπως είναι το «Χαμόγελο του Παιδιού».
Επιπλέον, πρέπει να γίνεται εξονυχιστικός έλεγχος- του ποινικού μητρώου, αλλά και του ψυχολογικού προφίλ- οποιουδήποτε είναι υπό πρόσληψη σε εργασία που σχετίζεται με την εκπαίδευση ή σχετίζεται με την επιμέλεια παιδιών. Όλοι, εξάλλου, όσοι απασχολούνται στα σχολεία θα πρέπει να εκπαιδεύονται στην αναγνώριση των ενδείξεων και στην καταγραφή κι αναφορά περιστατικών κακοποίησης.
Διαδικτυακή εκδήλωση την Κυριακή
Ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια αφύπνισης της κοινωνίας γύρω από το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού επιχειρεί να προσθέσει η διαδικτυακή εκδήλωση που διοργανώνουμε την Κυριακή (ώρα 19.00, δυνατότητα παρακολούθησης κι από τις σελίδες μου στο facebook) σε συνεργασία με το «Χαμόγελο του Παιδιού» και με τη συμμετοχή εκπαιδευτικών και γονέων που θα καταθέσουν τις απόψεις τους, ανταλλάσσοντας χρήσιμες ιδέες και προτάσεις. Από την πλευρά μου, δεσμεύομαι να τις μετουσιώσω σε παρεμβάσεις μου τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία προκειμένου να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί που θα αισθανθεί ταπεινωμένο από προσβλητικές συμπεριφορές. Αν πράγματι πιστεύουμε, κι ορθώς, ότι τα παιδιά είναι το μέλλον του τόπου μας, το μέλλον του πλανήτη, αυτό είναι το ελάχιστο χρέος τιμής κι ευθύνης απέναντί τους.
