Τα σχολεία ανοίγουν. Αυτό είναι το σωστό. Τα παιδιά να µαθαίνουν, να βρίσκονται µεταξύ τους, να παίζουν, να χαίρονται. Να µην είναι κλεισµένα σε ένα σπίτι, κολληµένα σε µια οθόνη. Μαζί τους χαιρόµαστε κι εµείς. Τα βλέπουµε να µεγαλώνουν, να βάζουν στόχους.
Όµως κάθε Σεπτέµβρη µαζί µε την ελπίδα, υπάρχει και η αγωνία:
Θα δώσει το σχολείο όλα τα εφόδια που πρέπει να πάρει ένας µαθητής;
Όλα αυτά που δικαιούνται τα παιδιά µας και εµείς πληρώνουµε γι’ αυτά;
Θα τα βγάλουµε πέρα µε το κύµα ακρίβειας που µας χτυπάει ήδη;
Ποιος και πώς θα προστατέψει τα παιδιά µας σε συνθήκες πανδηµίας;
Είναι λογικό να έχουµε ερωτηµατικά. Δυο χρόνια τώρα, εµείς και τα παιδιά µας πήραµε µέτρα. Εµείς ουσιαστικά προστατέψαµε το σχολείο. Και µάσκα βάλαµε (και σωστά). Και αποστάσεις τηρήσαµε (και σωστά). Και αντισηπτικά αγοράσαµε. Και είπαµε στα παιδιά µας “όχι πολλές-πολλές αγκαλιές”.
Όµως, η κυβέρνηση τι έκανε αυτά τα δυο χρόνια;
Απαιτήσαµε να καλυφτούν όλα τα κενά των εκπαιδευτικών. Κάλυψε µόνο το 20% και η χρονιά ξεκινά µε χιλιάδες κενά.
Απαιτήσαµε να αραιώσουν οι τάξεις, να βρεθούν νέες σχολικές αίθουσες. Είπε ότι δεν µπορούν να βρεθούν σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα…
Όµως η κυβέρνηση από το καλοκαίρι ήδη, µπορούσε να πάρει µέτρα για τα σχολεία. Χρόνο είχε. Χρήµατα είχε. Πολιτική βούληση δεν είχε. Και τα δισεκατοµµύρια ευρώ που πήρε τα χαρίζει “αριστερά και δεξιά”. Κάνει τα χατίρια σε µεγάλες εταιρείες του τουρισµού, των µεταφορών.
Γι’ αυτό και σήµερα κάνει λάστιχο τα υγειονοµικά πρωτόκολλα ακόµα και για τη λειτουργία των σχολείων που η ίδια θεωρούσε αναγκαία και µάλιστα σε συνθήκες που το επιδηµιολογικό φορτίο ήταν µικρότερο.
Θέλει να κρύψει τις ευθύνες της και να τις φορτώσει σε µας. Μας λέει ότι υπάρχει το εµβόλιο και αυτό θα λύσει τα πάντα.
Όχι. Δεν αρκεί µόνο το εµβόλιο. Όσο αναγκαίο κι αν είναι, χρειάζεται σοβαρή επιστηµονική ενηµέρωση. Χρειάζονται τεστ σε όλους και όχι µόνο στους ανεµβολίαστους.
Η κυβέρνηση βρήκε χρόνο για να κάνει το σχολείο χειρότερο
Χρόνια τώρα, όλες οι κυβερνήσεις µας φλοµώνουν στα ψέµατα και µας λένε ότι το σχολείο “αναβαθµίζεται”, ότι δήθεν γίνεται “σύγχρονο”. Την αλήθεια την ξέρουµε γιατί τη ζούµε.
Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που διαχωρίζει και βάζει ταµπέλες σε µικρά παιδιά αντί να τα βοηθήσει για να προκόψουν όλα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που ψάχνει να βρει πόρους γιατί το κράτος δεν του δίνει τα αναγκαία χρήµατα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που βάζει “εισιτήριο” στις απογευµατινές δραστηριότητες;
Με τους νόµους που ψήφισε η κυβέρνηση, µέσα στην πανδηµία, µέσα στο καλοκαίρι, µε κλειστά σχολεία:
‣ Το κράτος διώχνει τη δική του ευθύνη, που είναι να στηρίζει όλα τα σχολεία, όλα τα παιδιά και τη φορτώνει σε γονείς και εκπαιδευτικούς.
‣ Μπαίνουν νέα, µεγαλύτερα εµπόδια για να µορφωθούν και να σπουδάσουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας.
Με τις ανάγκες µας µπροστά!
Θέλουµε ένα σχολείο για όλα τα παιδιά που όλα θα µαθαίνουν τα ίδια σύγχρονα γράµµατα της εποχής µας και όχι να αποκλείονται παιδιά από τη µόρφωση.
Θέλουµε ένα σχολείο που η λειτουργία του θα είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους και θα στηρίζεται από αυτό. Το σχολείο που αναγκάζει τους γονείς να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και τους εκπαιδευτικούς να ψάχνουν χορηγούς, είναι χειρότερο σχολείο. Η κυβέρνηση όµως το αξιολογεί ως “καλύτερο”!
Θέλουµε να καλυφτούν εδώ και τώρα όλα τα µορφωτικά κενά που δηµιουργήθηκαν µέσα στην πανδηµία. Να εντοπιστούν, να αντιµετωπιστούν µε περισσότερους εκπαιδευτικούς, µε φροντιστηριακά τµήµατα δωρεάν και όχι κάθε οικογένεια να τρέχει για να τα καλύψει, όπως µπορεί και όσο µπορεί…
Τίποτα από αυτά που δικαιούµαστε εµείς και τα παιδιά µας δεν είναι πολυτέλεια.
Γιατί η επιστηµονική γνώση που υπάρχει πρέπει να γίνει κτήµα όλων και όχι λίγων.
Γιατί πλούτος υπάρχει. Τον δηµιουργούµε εµείς. Όµως τον χαίρονται λίγοι.
Και αφού υπάρχουν πλούτος και γνώση, πρέπει να αλλάξουµε ρότα για να τα χαρούµε εµείς.
Τον γερασµένο δρόµο του σχολείου για λίγους κι εκλεκτούς, τον ξέρουµε.
Καιρός να περπατήσουµε τον δρόµο του σύγχρονου σχολείου για όλους.
Η µάχη της λαϊκής οικογένειας για να δηµιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά της µπορεί να γίνει νικηφόρα. Οι αγωνίες και τα όνειρα των µαθητών µπορούν να βρουν διέξοδο.
Με το ΚΚΕ, µε τους κοµµουνιστές σε κάθε σχολείο, σε κάθε σωµατείο, σε συλλόγους γονέων, µπορεί να ανοίξει ο δρόµος για µια κοινωνία που θα ‘χει το νου της στο παιδί. Αυτή είναι η ελπίδα!
Να απαιτήσουμε σήμερα:
- 15 µαθητές ανά τάξη, µέτρα αραίωσης των σχολικών τάξεων.
- Άµεση κάλυψη όλων των κενών µε διορισµούς εκπαιδευτικών, καµιά διδακτική ώρα χαµένη.
- Άµεση έναρξη φροντιστηριακών τµηµάτων για να αντιµετωπιστούν οι µορφωτικές επιπτώσεις της πανδηµίας.
- Μόνιµο προσωπικό καθαριότητας στα σχολεία.
- Να λειτουργήσουν όλες οι δοµές ειδικής αγωγής που είναι αναγκαίες.
- Κέντρα ενηµέρωσης, εµβολιασµού, διεξαγωγής τεστ και εξατοµικευµένης παρακολούθησης, µε ευθύνη του κράτους στα σχολεία. Μαζικά δωρεάν τεστ για όλους.
- Να καταργηθεί εδώ και τώρα η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η Τράπεζα θεµάτων.
- Καµιά ανατίµηση στα είδη πρώτης ανάγκης, στα σχολικά είδη. Μείωση της τιµής του ρευµατος.
