Aκόμη μια μακροσκελή ανάρτηση στα social media έκανε ο Ηλίας Καραμάνος, ο οποίος πολλάκις μοιράζεται τις σκέψεις του με τους διαδικτυακούς του φίλους.
Αυτή τη φορά, προφανώς με αφορμή τις κάμερες που στήθηκαν εκ νέου στην πλατεία λίγες μόλις ημέρες νωρίτερα, ο κ. Καραμάνος καυτηρίασε όλο αυτό το “πανηγύρι” της δημοσιότητας που έλαβε ο τόπος μας δυστυχώς, το οποίο ενώ “πουλαει”, επί της ουσίας ουδέποτε υπήρξε προς όφελος του κατεστραμμένου τόπου μας.
Σε άλλες διεξόδους οφείλαμε -μάλλον- να καταφύγουμε ως μέλη αυτού του πληγωμένου τόπου, σημειώνει ο Καραμάνος ενώ τονίζει πως “ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε” …
Παραθέτουμε ολόκληρη την δημοσίευση του κ. Καραμάνου.
«Το είχαμε ξαναζήσει λίγο μετά τον Ντάνιελ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Τότε που ήταν φρέσκο το συμβάν και πουλούσε επικοινωνιακα. Οι κάμερες, οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, τα ΜΜΕ γενικότερα μας έπαιζαν καθημερινά…
Μετά φύγανε οι κάμερες, η δημοσιότητα καταλαγιασε, σταμάτησε να πουλάει…
Πλήρης εγκατάλειψη…
Δύο μήνες πριν άρχισε πάλι να “πουλάει”… Βλέπετε έρχονταν οι εκλογές. Και δώστου συναντήσεις και επαφές, ανακοινώσεις επί των ανακοινώσεων, υποσχέσεις επί των υποσχέσεων, αμέριστη στήριξη και συμπαράσταση. Και ξαναγεμισαμε από κάμερες και φωτογραφίες.
Αλλά μέχρι εκεί.
Λύση πουθενά…
Και από την προπερασμενη Κυριακή δια μαγείας εξαφανιστηκαν πάλι… Όλοι τους…
Και ξαναμείναμε μόνοι…
Ευκολοπιστοι και ρομαντικοι να περιμένουμε βοήθεια, που δεν θα έρθει ποτέ…
Μπορεί να μας νοιάζονται κάποιοι, μπορεί να συμπασχουν μαζί μας, ίσως κάποιοι να πονάνε περισσότερο από εμάς.
Όμως αυτό που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε 10 μήνες μετά τον Ντάνιελ, κανείς από μακριά δεν μπορεί να το νοιώσει.
Όταν “χάνονται” τα 3/4 του πληθυσμού, όταν το μισό χωριό είναι έρημο και ακατοίκητο, όταν δεν έχεις δημοτικά σχολεία, όταν δεν έχεις νηπιαγωγείο, όταν δεν έχεις παιδικό σταθμό τότε δεν έχεις χωριό. Δέκα μήνες έχουμε να δούμε την πρωινή κίνηση των γονιών που πήγαιναν τα παιδάκια τους στα σχολεία.
Όταν τα μισά και παραπάνω σπίτια είναι αφτιαχτα και μη κατοικήσιμα, όταν περπατάς τους δρόμους και βλέπεις έρημα κτίρια δίπλα σε χαλάσματα, σπίτια εγκαταλειμμενα με τους τοίχους γεμάτους λάσπη, σφίγγεται η καρδιά σου και συνειδητοποιεις πως δεν έχεις χωριό.
Όταν βλέπεις την πλατεία του χωριού σου γεμάτη με τα άδεια καθίσματα να περιμένουν τους δημότες που δεν υπάρχουν πλέον για να τα γεμίσουν, σε πιάνει η απελπισία και μια πίκρα αναδύεται από μέσα σου.
Όταν όμως βλέπεις τον λίγο κόσμο που απέμεινε, να προσπαθεί χωρίς καμία βοήθεια, να ξαναστήσει το νοικοκυριό του, ελπίζεις…
Νοιώθεις πως ό,τι και να έγινε δεν ήταν το τέλος. Και προσπαθείς να βρεις τη δύναμη, δίνοντας κουράγιο στον εαυτό σου να συνεχίσεις.
Ίσως να φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Ίσως να αργήσαμε να δραστηριοποιηθουμε.
Ίσως δεν οργανωθηκαμε ποτέ.
Ίσως έπρεπε να ζητήσουμε λύσεις. Ίσως δεν έπρεπε να αρκεστούμε στα μεγάλα λόγια και στις υποσχέσεις.
Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο ευκολοπιστοι.
Ίσως να αρχίσαμε με λάθος τρόπο να διεκδικούμε.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Μάλλον έπρεπε να ξεκινήσουμε ανάποδα και πιο δυναμικά.
Από τον Δήμο έπρεπε να αρχίσουμε να διεκδικούμε.
Να τον πιέσουμε και να τον βάλουμε μπροστάρη στις διεκδικήσεις μας και όχι να τον αφήσουμε να στρουθοκαμηλιζει πίσω από την επιτροπή ανασυγκροτησης, δίνοντάς του άλλοθι και συγχωροχαρτι για την εγκληματική αδιαφορία του.
Από το δημαρχείο έπρεπε να ξεκινήσουμε κάνοντας την επιβαλλομενη κατάληψη, που δεν έγινε ποτέ.
Να κλείσουμε την Εθνική οδό και να στείλουμε το μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας.
Να αναδείξουμε το μέγεθος του προβλήματός μας.
Να ακολουθήσει το επόμενο βήμα διαμαρτυρίας στην περιφέρεια με συμβολικό αποκλεισμό της έχοντας δίπλα μας τον Δήμο.
Και τέλος να φτάσουμε μέχρι πιο ψηλά σε κυβερνητικό επίπεδο.
Όλοι μαζί πληγέντες δημότες, Δήμος και Περιφέρεια ώστε να εισακουστουμε και να διεκδικήσουμε λύση στα άλυτα και χρονίζοντα προβλήματα των πληγέντων χωριών του Δήμου Φαρκαδόνας.
Να τους δείξουμε πως ξέρουμε να αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας και για τις ζωές μας.
Να κερδίσουμε τον πρέποντα σεβασμό.
Να καταφέρουμε να τους πείσουμε πως δεν είμαστε το πρόβλημα, όπως μας βλέπουν, αλλά είμαστε κοινωνία στα όρια της απελπισίας που προσπαθεί να κρατηθεί όρθια.
Να τους πούμε πως δεν μας κάνουν χάρη αλλά έχουν υποχρέωση και καθήκον να μας σταθούν.
Κλείνοντας θυμίζω πως: “Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε”.»