Γράφει ο Ηλίας Καραμάνος
Ένα έθιμο που συνηθίζονταν από τους νέους του χωριού μας, ήταν το μάζεμα και το κάψιμο παλιών λάστιχων από τρακτέρ και αυτοκίνητα. Οι διεργασίες για τον εντοπισμό και την ανίχνευση των παλιών ελαστικών ήταν έντονες και πυρετώδεις.
Όλο το μήνα Δεκέμβριο τρέχαμε μετά το απογευματινό μάθημα (τότε τα δημοτικά λειτουργούσαν και δύο ώρες το απόγευμα….) να μαζέψουμε παλιά λάστιχα, ώστε την τελευταία εβδομάδα από Χριστούγεννα μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, να γίνει το “τελετουργικό της φωτιάς”.
Πολλά και παλιά λάστιχα τα μαζεύαμε μαζί με οτιδήποτε καίγονταν και οι φωτιές κρατούσαν ως το πρωί και γίνονταν πολύ μεγάλες σε μέγεθος.
Παιδιά τότε, παίζαμε διάφορα παιχνίδια γύρω από τη φωτιά, ενώ δεν έλειπε και το γνωστό “σάλτο” πάνω από τη φωτιά.
Στο χωριό ανάβαμε συνήθως πέντε φωτιές.
Μία στη “Λακα”, μια στο “Κονάκι”, μια στην “Πλατεα”, μια στα “Πευκάκια” και μια κάτω από τον “Αιλια” (εκκλησάκι Προφήτη Ηλία”).
Εκείνο που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι η σημασία αυτού του εθίμου. Γιατί, πέρα από την ηθική ικανοποίηση, ότι η παρέα σου ή η γειτονιά σου είχαν τη μεγαλύτερη και επιβλητικότερη φωτιά, κάτι άλλο που να αναδεικνύει την αξία αυτού του εθίμου δεν γνωρίζω.
Περιττό να πω ότι όλο το χωριό την επόμενη και γενικά, εκείνη τη βδομάδα, ήταν βουτηγμένο στην κάπνα και στη βρώμα…
Ενώ το πως γυρίζαμε εμείς στα σπίτια μας δεν περιγράφεται…
Αρκεί να πω πως η εικόνα του ανθρακωρυχου ωχριούσε μπροστά στην εμφάνισή μας….