Στην ροή της ιστορίας εμείς οι άνθρωποι βάζουμε συχνά τον Θεό σε πειρασμό. Αρνούμαστε τις σωτηριώδεις ενέργειες Του, την παρουσία Του στην κτίστη και στην ιστορία, μέσω των ενεργειών Του και αντί να δώσουμε την κατάφαση μας σ’ όλες αυτές τις δωρεές Του, Τον πειράζουμε…
Δυστυχώς, εμφανίσθηκε η πανδημία και έφερε την Εκκλησία αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Βλέπετε, είχαμε αναπαυτεί σε ιδεολογίες, θεολογίες, βιώματα, τα οποία άντεξαν στον χρόνο. Όμως, η πανδημία αυτή, από την οποία η Εκκλησία έφαγε ήττα, έφερε την Εκκλησία αντιμέτωπη με τον πραγματικό της εαυτό, όχι τον εαυτό που δημιουργούν οι άνθρωποι για εκείνη, ένα ακατέργαστο ιδεολόγημα. Μας έβαλε δύσκολα η πανδημία. Όλα αυτά, μαζί με την έλλειψη ουσιώδους θεολογικού λόγου, όχι ως αντίρρηση, αλλά ως σύνθεση, αποδόμησαν αυτό που οι περισσότεροι νομίζαμε για την Εκκλησία.
Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή που η Εκκλησία έπρεπε να επιστρέψει στον φυσικό της χώρο, τον χώρο από όπου ξεκίνησε την δημόσια δράση της. Τις αγορές και τις πλατείες. Ναι, τις αγορές, τα σοκάκια, τα καλντερίμια, τις αλάνες, τις πλατείες. Η Εκκλησία στον δημόσιο διάλογο. Επιτέλους, μακριά από ιδεολογικοποιημένα σχήματα και φετιχιστικά πιστεύω που της πρόσθεσαν ανεύθυνες και ανέραστες φωνές εντός των τειχών της, που την προκαλούσαν σ’ όλη την ιστορία για ένα θαύμα, ένα επιτακτικό θαύμα, υπό τον φόβο της κατάρρευσης της πίστης.
Ο Θεός σε πειρασμό. Όχι στο σαραντάριο όρος υπό την σκιά του μισάνθρωπου διαβόλου, αλλά εδώ στην γη ξανά, στην καθημερινότητα, παντού, υπό την σκιά, αυτή τη φορά, ανθρώπων που Τον δελεάζουν για να μην καταρρεύσει το ιδεολόγημά τους. Εξάλλου, τι να το κάνεις το βίωμα όταν προτάσσεις έναν από μηχανής Θεό που σου έχει έτοιμες τις συνταγές της σωτηρίας; Πού ο κόπος, ο πνευματικός αγώνας, η ταπεινή πίστη και υπομονή; Ο Θεός σε πειρασμό. Πράγματι, εξακολουθούμε να βάζουμε τον Θεό σε πειρασμό. Ο Θεός να μας σώσει μέσα στον ναό όπου αρνούμαστε την μάσκα, ο Θεός να μας φυλάξει από τον ιό, αρνούμενοι την επιστήμη, αυτό το θαυμαστό δώρο του Θεού στον άνθρωπο, ο Θεός να επιτρέψει στους εμβολιασμένους να φύγουν σε λίγα χρόνια ζωής και άλλα πολλά παρανοϊκά που κυκλοφορούν.
Ορισμένοι είδαν και βλέπουν την μάσκα ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, ενώ την ίδια στιγμή που ομολογούν κάτι τέτοιο, αγνοούν πως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η αμετανοησία, να προφυλάξουν δηλαδή τον εαυτό τους και στον συνάνθρωπό τους. Πόσοι ιερείς έφυγαν από την ζωή; Πόσοι γέροντες; Πόσες γερόντισσες; Θα πει κάποιος πως έτσι ήθελε ο Θεός. Το θέλημα του Θεού δεν είναι ανακόλουθο της ανθρώπινης ελευθερίας, αυτής της ένθερμης και τρανής αυτεξουσιότητας, του τρόπου, αλλά και της κίνησης της. Εμείς επιλέγουμε πως θα ενεργήσουμε, προς τα που θα κινηθεί η ελευθερία μας. Ο Θεός έρχεται με τρόπο αναλογικό, με τρόπο συνεργίας (όσιος Μάξιμος Ομολογητής, άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης) και κολλάει πάνω στην ελευθερία του ανθρώπου. Στο χέρι μας είναι να σώσουμε τον εαυτό μας, αλλά και να σώσουμε τους άλλους. Είναι σημαντικό να σώσουμε και τους άλλους, γιατί ο δρόμος για τον παράδεισο, η σωτηρία μας, περνάει μόνο μέσα από τον συνάνθρωπό μας. Το λέει ξεκάθαρα αυτό ο Χριστός στο ευαγγέλιο της Κρίσεως (Ματθ. 25, 31 – 46).
Ιερείς παροτρύνουν ηλικιωμένους να βγάλουν την μάσκα μέσα στον ναό, άλλοι κηρύττουν πως δεν κολλάς μέσα στον ναό (από πότε το ζήτημα της μάσκας μέσα στον ναό απέκτησε μεταφυσικές διαστάσεις;), άλλοι λένε πως η μάσκα αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, άλλοι κάνουν κηρύγματα για 5G και τσιπάκια, ενώ επίσημα η Εκκλησία αρνείται τα παραπάνω. Άραγε, γνωρίζει ο Επίσκοπος τους την επικινδυνότητά τους; Είναι άλλο το πρόσωπο και άλλο το προσωπείο. Υπάρχει μία βαθύτατη θεολογία περί του προσώπου, η οποία εστιάζει στην ύπαρξη, στην φυσική παρουσία του άλλου, στην ύπαρξη ως εικόνα Θεού και είναι βαθύτερης οντολογικής ουσίας και σημασίας απ’ ότι μία επιφανειακή μάσκα. Όταν ο ιερέας φοράει μάσκα και κοινωνεί τον κόσμο προφυλάσσει τον άλλον, με στοργή ακουμπάει στην αδυναμία του, όχι από έλλειψη δικής του αδυναμίας, αλλά εξαιτίας των πειρασμικών ερεθισμάτων της περιόδου αυτής που έχουν οι άλλοι. Όταν φοράμε την μάσκα μέσα στον ναό προστατεύουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν υποκείμενα νοσήματα, ασθένειες κ.ο.κ..
Εκτός από την μάσκα το εμβόλιο έχει καταστεί ζήτημα θεολογίας. Το εμβόλιο παράγει θεολογία! Πόση ανοησία κρύβεται σε ορισμένες φωνές; Ενώ το εμβόλιο αποτελεί κατεξοχήν ζήτημα ιατρικό και ο πιστός πρέπει με τον ιατρό του να συζητήσει, έχει μετατραπεί σε μείζον θεολογικό ζήτημα με πνευματικές προεκτάσεις. Όλοι αυτοί που έχουν ιδεολογικοποιήσει τον Θεό, έχουν τραυματίσει το θαύμα της σωτηρίας και κυρίως της ανθρώπινης ελευθερίας. Το τραύμα να είσαι θεολογικά ανέραστος είναι εξίσου επικίνδυνο με την ανευθυνότητα να ποδηγετείς τις ζωές των άλλων. Στο διαδίκτυο υπάρχει μία θαυμάσια ομιλία ενός σοβαρού θεολόγου και σπουδαίου καθηγητού θεολογίας του π. Νικολάου Λουδοβίκου με τίτλο ‘’Η μεταφυσικοποίηση του εμβολίου είναι μια μορφή κοινωνικής παράνοιας’’. Αξίζει να την παρακολουθήσετε.
Θα εστιάσω σε ένα γεγονός που με συγκίνησε για την εκκλησιαστική συνείδηση ενός γέροντα Ιεράς Μονής της περιοχής μας και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα στην περιοχή μας. Όταν τον ρώτησαν οι μοναχοί και οι μοναχές μοναστηριού που υπάγεται πνευματικά στον ίδιο, τι να πράξουν σχετικά με το εμβόλιο, εκείνος τους είπε ‘’ό,τι πει η Εκκλησία’’. Ο χριστιανός είναι άνθρωπος της υπακοής στην φωνή του συνοδικού σώματος της Εκκλησίας, χωρίς να αποδομείται και να αποδομεί άλλους. Η αποδόμηση είναι αίρεση, ανθρωπολογική αυταρέσκεια, υπαρξιακή αλλοτρίωση. Ο χριστιανός κάνει υπακοή στην Εκκλησία που εκφράζεται συνοδικά. Όχι στον εαυτό του. Ας βγουν, όμως, αφανείς, επιφανείς, γέροντες, ιερείς στον κόσμο και ας μιλήσουν θεολογικά. Ας αναλάβουν φανερά το βάρος των θέσεων τους. Ας ξεκινήσουν όμως πρώτα από την θεολογία του προσώπου. Όχι την θεολογία της μάσκας και του εμβολίου…
Πρεσβύτερος Ηρακλής Φίλιος (βαλκανιολόγος, θεολόγος)
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Διάβας
