Κάθε φορά που χάνουμε ένα προσφιλές πρόσωπο,έναν από τους ξεχωριστούς εκείνους ανθρώπους που άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό και ουσιαστικά αναντικατάστατοι νιώθουμε συντετριμμένοι που η μοίρα μας στερεί από κοντά μας τόσο χρήσιμους ανθρώπους.
Ένας τέτοιος πολιτικός ήταν και ο Χρήστος Οικονόμου. Κομματικά βρεθήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα με τον Χρήστο ,όμως ποτέ δεν πάψαμε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο και να ακολουθούμε την αρχή του “Ευ Αγωνίζεσθαι”.
Λέει χαρακτηριστικά ο σοφός λαός μας πως « ένας πολιτικός έχει φίλους στα αντίπαλα κόμματα στο δικό του έχει απλούς συναδέλφους». Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Χρήστος Οικονόμου, με τον οποίο διανύσαμε μία πεντηκονταετή κοινή ΄πορεία που την χαρακτήριζε η αμοιβαία εκτίμηση και ο σεβασμός στις απόψεις του καθένα μας.
Ο Χρίστος ήταν ένας διακεκριμένος πολιτικός, παθιασμένος με το έργο που εκτελούσε: Την ανάμιξή του δηλαδή και την ενεργό του δράση στα δημόσια πράγματα. Ήταν ευφυής και τον διέκρινε διαύγεια πνεύματος. Στις πολιτικές του θέσεις υπήρξε πάντοτε μετριοπαθής παρόλη την μαχητικότητά του. Μπήκε στο στίβο της δημόσιας ζωής νωρίς και κατέκτησε όλα όσα ο λαός μας ονομάζει επιτυχία και διάκριση.
Η επιτυχία ωστόσο δεν τον έκανε αλαζόνα και το χρήμα δεν τον υποδούλωσε.
Ήταν ανοιχτός και γαλαντόμος, απλός στην καθημερινή του ζωή και δεν προκαλούσε ποτέ με την συμπεριφορά του ούτε τους αντιπάλους του. Αναπολώντας την επιτυχή του πολιτική πορεία σκέφτομαι με θλίψη πόσο διαφορετικό είναι το λειτούργημα της πολιτικής σήμερα. Πόσο, δηλαδή, έχει αλλάξει.
Εμείς οι πιο παλαιοί αγωνιστήκαμε ανιδιοτελώς με πίστη και θυσίες για τον συνάνθρωπό μας. Σήμερα, όμως, συμβαίνει το ίδιο;
Αγαπητέ Χρήστο με την αποδημία σου σηματοδοτείται η αποδρομή μιας άλλης εποχής, της δικής μας πολιτικής εποχής, που ήταν νομίζω, πιο ρομαντική, πιο τίμια και πιο ανιδιοτελής. Για μας τους παλιούς πολιτικούς, ήταν χρέος. Ήταν προσφορά. Ήταν θυσία. Εμείς παίζαμε για την φανέλα. Ελπίζω και εύχομαι πως και οι νεότερες γενιές θα θελήσουν κάποια στιγμή να εφαρμόσουν μερικές από τις παρακαταθήκες που η δική μας γενιά τους κληροδοτεί.
Ολοκληρώνοντας ο κύκλος της ζωής καθενός από εμάς οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό μας. Θεωρώ, λοιπόν, πως εσύ Χρήστο, θα πρέπει να φεύγεις χαρούμενος και ευτυχισμένος από τον γήινο κόσμο μας. Πέτυχες στη ζωή σου σε όλους τους τομείς, διακρίθηκες στο λειτούργημα που άσκησες τόσα χρόνια.
Συγκέντρωσες στο πρόσωπό σου σεβασμό και εκτίμηση για το έργο σου. Πρέπει να τονίσω επίσης ότι φεύγεις με βαθιά ικανοποίηση ότι πέτυχες και σε ένα άλλο σημαντικό τομέα της ζωής: Στην οικοδόμηση μια στέρεας σεμνής και πετυχημένης οικογένειας με την σύντροφο της ζωής σου Ρένα, η οποία σε στήριξε και σου συμπαραστάθηκε ενεργά σε όλη την ανηφορική πορεία της ζωής σου. Μαζί ευδοκήσατε να δημιουργήσετε μια εξαιρετική οικογένεια με άξια και πετυχημένα παιδιά και αφήνετε σωστές παρακαταθήκες στην κοινωνία μας.
Καλό ταξίδι Χρήστο
Ένας φίλος, Σωτήρης Χατζηγάκης.
