Πολλοί στη Θεσσαλία πίστεψαν πως εκλέγοντας έναν «καθηγητή» θα έφερναν επιτέλους την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και έναν λόγο διαφορετικό απ’ τα τετριμμένα της εξουσίας.
Αντ’αυτού πήραν έναν μάστερ στο πολιτικό «μισό-μισό». Μισό θεσμικός, μισό κομματικός. Μισός με το Μαξίμου, μισός με την Κουμουνδούρου. Μισός με όλους, αλλά….. στο τέλος παίζει μόνο για τον εαυτό του.
Ο Κουρέτας αφού έπαιξε το χαρτί του ανεξάρτητου, έσπευσε να εδραιώσει σχέσεις με την κυβέρνηση, φλερτάροντας φανερά με τον τίτλο του υπερκομματικού που θα στήριζαν «όλοι».
Τώρα που τα χαρτιά άλλαξαν και το Μαξίμου κοιτά αλλού συγκεκριμένα, προς τον έτερο Δημήτρη, ο Κουρέτας θυμήθηκε παλιές αγάπες και «συντρόφους».
Η φημολογούμενη στροφή του προς τον Τσίπρα δεν προκαλεί εντύπωση. Όταν μυρίζεσαι ήττα, ψάχνεις σωσίβιο. Μόνο που σε αυτό το έργο, το κοινό έχει ξυπνήσει και ξέρει να διαβάζει πίσω από τις «διαρροές» για δείπνα και τα υποτιθέμενα θεσμικά «πηγαδάκια».
Ο καθηγητής, ψιθυρίζεται στα πολιτικά πηγαδάκια ξεχνά πως η Περιφέρεια δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Πως η αξιολόγηση δεν γίνεται με διδακτορικά αλλά στις κάλπες… Και πως στην πολιτική, αν δεν έχεις ρίζες, οι στροφές δεν σε σώζουν..
Η Θεσσαλία, που ακόμη μετρά πληγές και απαιτεί δουλειά, όχι μικροπολιτική, ίσως να δώσει την απάντηση σύντομα… Όπως την έδωσε και σε άλλους αγαπημένοι μου, που μπέρδεψαν την καρέκλα με την αποστολή τους..