Ο «χρήσιμος ηλίθιος» στην τοπική αυτοδιοίκηση…
Προς τον “πατερουλη” αντιδήμαρχο του δήμου μας, που μάλλον δεν θα τα καταλάβει….
Τι σημαίνει όμως, να είσαι “χρήσιμος ηλίθιος” ;
Ότι απλά γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης αφού πιστεύεις πως υπηρετείς έναν σκοπό τον οποίο όμως πραγματικά δεν τον γνωρίζεις.
Αυτοί που σε χρησιμοποιούν, σε ανέχονται για όσο τους προσφέρεις αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες σου, αλλά όταν πάψεις να τους είσαι χρήσιμος σε στέλνουν από εκεί που ήρθες… κοινώς παίρνεις πόδι.
Ο χρήσιμος ηλίθιος δεν έχει καμία σχέση με τα “παπαγαλάκια”
(κράχτες-φερέφωνα).
Για να πούμε την αλήθεια, η διαφορά μεταξύ των φερέφωνων και των χρήσιμων ηλιθίων είναι, ότι οι μεν πρώτοι ξέρουν τι κάνουν, ενώ οι δεύτεροι ούτε ξέρουν, ούτε μπορούν να κάνουν κάτι. Απλά το μόνο που μπορούν είναι να καταστρέφουν σε οτιδήποτε ανακατεύονται.
Αυτούς λοιπόν, τους “χρήσιμους ηλίθιους” τους εκτρέφει το σύστημα, τους χρηματοδοτεί και τους πριμοδοτεί για να ουρλιάζουν και να βγάζουν αναρθρες κραυγές και ρητορεία μίσους κατά πάντων, καθότι είναι άτομα “περιορισμένης ευθύνης”…
Μερικοί από αυτούς υπάρχουν γύρω μας.
Δεν τους λες και καθυστερημένους νοητικά, αλλά δεν είναι και ιδιαίτερα οξυδερκείς.
Δεν έχουν ιδιαίτερη παιδεία, κραυγάζουν προσπαθώντας να πείσουν και επιχειρηματολογούν ασταμάτητα χωρίς ουσία. Φλυαρούν άσκοπα….
Κάποιες φορές βγάζουν μίσος, κακία και μπουρδολογουν.
Όσοι από αυτούς βρέθηκαν ανέλπιστα στην εξουσία, έχουν γλυκαθεί με τη συναρπαστική ζωή που ζουν.
Είναι εκείνα τα ασήμαντα ανθρωπάκια, που δεν θα τους έκανες ποτέ παρέα και δεν θα άνοιγες σοβαρή συζήτηση μαζί τους.
Επιδιώκουν με κάθε τρόπο να γίνουν παραγοντίσκοι, να τους ρωτούν, να τους ζητούν χατίρια και γενικά να καθορίζουν τη πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ηδονιζονται στην ιδέα και μόνο ό,τι όλα περνάνε από το χέρι τους…
Είναι πάντα πιστοί στρατιώτες. Καταπιάνονται με θέματα που δεν τα γνωρίζουν, τα οποία είτε τους τα υπαγορεύουν, είτε τους τα σφυρίζουν.
Και αν κάποια τους ξεπερνούν, είναι έξω από το γνωστικό τους αντικείμενο, δεν πτοούνται. Συνεχίζουν ακάθεκτοι να προσφέρουν τις καλές υπηρεσίες στα αφεντικά τους. Σε αντάλλαγμα τα αφεντικά τους κάνουν δήθεν «κολλητούς».
Όταν θα χαθούν οι καρέκλες, όταν η αυλαία πέσει, θα τους πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα. Τέρμα το οφίτσιο, τέρμα τα προνόμια.
Οι καημένοι δίνουν μεγάλο αγώνα και ιδρώνουν για να δείχνουν καλή και πειθήνια διαγωγή.
Δεν παύουν όμως να αποτελούν ξένο σώμα, ένα ξένο σώμα που θα το πετάξουν όπως πετάμε την τρίχα από το ζυμάρι, μόλις σταματήσουν να τους είναι χρήσιμοι.
Έξαλλου αυτό είναι: “χρήσιμοι ηλίθιοι”!!!!
Ηλίας Καραμάνος