Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2024, ο Πρωθυπουργός δήλωνε:
«Υπάρχει ένας κανόνας που είναι αδιαπραγμάτευτος για αυτή την κυβέρνηση: Εισπράττουν στήριξη, επιδοτήσεις αυτοί που πραγματικά τις δικαιούνται και ο νοών νοείτο.»
«Ο νέος κανονισμός και η νέα νομοθεσία που θα τον καθορίζει θα έρθει προς έγκριση στο Υπουργικό Συμβούλιο πριν την ολοκλήρωση του καλοκαιριού. Είναι επιβεβλημένο να εξορθολογιστεί ο μηχανισμός των αγροτικών ασφαλίσεων και να γίνει πιο δίκαιος. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον ΟΠΕΚΕΠΕ».
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, τίποτα από όσα εξαγγέλθηκαν δεν έχει υλοποιηθεί.
Το αντίθετο: οι εξελίξεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ και η πλήρης απραξία στον ΕΛΓΑ αποκαλύπτουν το μέγεθος της κυβερνητικής ανευθυνότητας και της προσωπικής αναξιοπιστίας του Πρωθυπουργού.
Η σοβαρότητα των θεμάτων που αντιμετωπίζει ο ΟΠΕΚΕΠΕ — με την παρέμβαση ευρωπαϊκών εισαγγελέων, τα πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τις κουτσουρεμένες ενισχύσεις προς τους αγρότες και τα διεθνή δημοσιεύματα που εκθέτουν τη χώρα — δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Ο Πρωθυπουργός ήξερε τα προβλήματα, αναγνώριζε την ανάγκη παρέμβασης, αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτα. ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ή ΒΟΛΕΥΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ;
Το αποτέλεσμα; Ενας οργανισμός υπό διάλυση, βαρύτατα πρόστιμα που θα επιβαρύνουν τελικά τους αγρότες και τον κρατικό προϋπολογισμό, και μια πρωτοφανής υποβάθμιση της εικόνας της χώρας.
Την ίδια στιγμή, ο ΕΛΓΑ παραμένει χωρίς νέο κανονισμό με τους αγρότες να εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα σε ένα δυσλειτουργικό, χρονοβόρο, άδικο πλαίσιο, που δεν αποζημιώνει δίκαια και έγκαιρα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα και δε συμπεριλαμβάνει τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Κι εδώ οι δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού αποδείχθηκαν κενές. Η ευθύνη είναι και εδώ προσωπική.
Ειδικά εάν επαληθευτούν οι πληροφορίες που θέλουν το ταμείο του ΕΛΓΑ να μην μπορεί να καλύψει τις μεγάλες ζημιές του 2025.
Τα παραπάνω γεγονότα αποκαλύπτουν με σαφήνεια την κατάρρευση του πολυδιαφημιζόμενου “επιτελικού κράτους”. Ο υποτιθέμενος συντονισμός, η παρακολούθηση της εφαρμογής πολιτικών έχουν καταρρεύσει και έχουν αντικατασταθεί από μία προσπάθεια απλώς διάσωσης της πρωθυπουργικής εικόνας.
Το μοντέλο όπου κάθε «λύση» παρουσιάζεται ως προϊόν προσωπικής παρέμβασης του Πρωθυπουργού – είτε «κατόπιν ενεργειών του», είτε «με εντολή του» – αποδεικνύεται σήμερα χάρτινος πύργος.
Οταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εξαγγέλλει λύσεις που όμως δεν ευοδώνονται, η ευθύνη δε διαχέεται: βαραίνει τον ίδιο προσωπικά.
