«Αμετροέπεια ή έλλειψη αυτογνωσίας;»
Αυτό που “βγάζει” ο καθένας προς τα έξω, είναι μια αντανάκλαση της σχέσης που έχει με τον εαυτό του, γι αυτό και συμπεριφέρεται ανάλογα.
Ας υποθέσουμε πως σε κάποια στιγμή της ζωής του κάποιος «τιμωρήθηκε», “πληγώθηκε” ή “απογοητεύτηκε”. Αν πράγματι σέβεται τον εαυτό του, ένα τέτοιο γεγονός σε καμία περίπτωση δεν θα του έδινε άλλοθι για να εξευτελίζει τον εαυτό του, με το να επιμένει και να παραμένει “κολλημένος” σε καταστάσεις τελειωμένες και “καμμένες”.
Ή ας πούμε για παράδειγμα, δε θα έπρεπε για κανένα λόγο, να διαγράφει και να ξεφτιλίζει τα όσα έζησε είτε στην αυτοδιοικητική είτε στην πολιτική του καριέρα. Μπορεί ο πόνος και η απογοήτευση να είναι μεγάλα, αλλά όχι τόσο, ώστε να οδηγούν στην” ακύρωση” του εαυτού και στην απώλεια της αξιοπρέπειας. Εξάλλου, ούτε θα είναι ποτέ, ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που έκανε λάθος επιλογές, που έπεσε έξω, που τιμωρήθηκε, που απογοητεύτηκε.
Δεν μπορεί η απογοήτευση από μόνη της, να αποτελεί αιτία για να ξεπουλήσει κάποιος αρχές και ιδανικά, ούτε του δίνει το δικαίωμα να μεθοδεύει καταστάσεις και να χειραγωγεί κοινωνίες. Πολύ περισσότερο δεν του δίνει το δικαίωμα να φέρεται αδίστακτα και να σπιλώνει προσωπικότητες, αλλά ούτε και να μπαίνει, με δόλιο τρόπο, ανάμεσα σε ανθρώπους προσπαθώντας να καταστρέψει φιλίες και συγγενικές σχέσεις.
Όμως το να στέκεται στο ύψος του, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή αν δε του φερθούν όπως θα ήθελε ή όπως περίμενε, δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση που έχει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους ψηφοφόρους που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Εκεί θα φανεί το επίπεδό του, η μαγκιά του και ακόμη αν θέλετε, η διαφορά του με τους άλλους -που κατά τη γνώμη του- επέλεξαν να τον «τιμωρήσουν». Είναι αυτό που λένε “ανώτερος άνθρωπος” και που φανερώνει, ότι ξέρει να σέβεται και να τιμά τους ανθρώπους και ό,τι μοιράστηκε μαζί τους.
Είναι αυτό που απλά λέμε: «ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ»….
Γιατί η αξιοπρέπεια είναι ένας δρόμος που επιλέγεις. Είναι προσωπική επιλογή και μονόδρομος. Δεν έχει ούτε διασταυρώσεις, ούτε παράδρομους, ούτε παρακλάδια. Είναι δρόμος που τον περπατάς μόνος, χωρίς παρέα. Ξυπόλυτος πολλές φορές και δίχως κάποιον δίπλα σου να σου χτυπάει φιλικά την πλάτη και να σε σπρώχνει για να συνεχίσεις να προχωράς.
Ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια όμως, είναι αξίες που κουβαλάς μαζί σου για πάντα. Είναι κομμάτια του εαυτού σου. Είναι κοσμήματα που στολίζουν την ψυχή σου.
Άλλωστε, όπως λέει και ο Φρίντριχ Νίτσε σε κάτι αγαπημένο: «Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή».
Ηλίας Καραμάνος