Μας κούρασαν πριν ακόμα ξεκινήσει επίσημα η προεκλογική περίοδος. Βαίνουμε προς αναζήτηση νέας κυβέρνησης και αντί πολιτικών προγραμμάτων ακούμε τα γκομενικα του Γεωργουλη, τις αρπαχτές της Καϊλή και στραβά της Σπυράκη…
Τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις χωρίς ουσία και νόημα ή λένε ό,τι τους επιβάλλουν οι καναλαρχες της διαπλοκής…
Οι “ομηρικοί” καυγάδες των υποψηφίων στα τηλεπαράθυρα μας “ωθούν” σε ζάπινγκ, αφού δεν αντέχονται… Τόσο προβλέψιμοι πια…
Ο πολιτικός διάλογος έχει στερέψει, ενώ το αλληλοβρίσιμο πάει σύννεφο…
Όποιος έχει παραδες και “γνωστό” στα κανάλια ή στο κόμμα, θα βγει να μας πει την παπαριά του…ενώ επαναλαμβανουν τα ίδια λόγια, τις ίδιες φράσεις, τις ίδιες ξενέρωτες ατάκες…
Αμ το άλλο;;; Που μη έχοντας κάτι καινούριο ή σοβαρό να μας πουν, κάνουν μόνιμα αναφορά στα προηγούμενα, στο παρελθόν, σκεπαζοντας με περίτεχνο τρόπο τα σκάνδαλα, τις υποκλοπές, τις ανομιες, τις αστοχίες, τις λάθος επιλογές…
… Και φτάσαμε σήμερα – μετά από 45 μήνες εξουσίας των “άριστων” – να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει καμία εκδοχή της καινούργιας νεοφιλελεύθερης δεξιάς που να είναι «εφικτή». Δύσκολα πείθουν πως ξέφυγαν από τα παλιά γνώριμα χαρακτηριστικά τους. Όσο “κέντρο ή κεντροτέτοιο” και να πάρουν μαζί τους, δεν πρόκειται να αλλάξουν…
Φτάσαμε σήμερα μετά την κατάρρευση μιας ολόκληρης οικονομίας στο όνομα ενός “αόρατου και αιωρούμενου” εχθρού (κορονοιος) και μετά τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική συντριβή των λαών σε καιρό ειρήνης(πόλεμος Ουκρανίας), να επικρατεί μια απάθεια (αφασία…θα λεγα) που για πρώτη φορά είναι τόσο βαθιά, σχεδόν απόλυτη.
Λες και χάσαμε την ικανότητα κριτικής και έκφρασης, λες και η Ελλάδα (αυτή μας νοιάζει περισσότερο) μετά τον Κορονοϊο και μετά από όσα έχουν διαδραματιστει τον τελευταίο χρόνο, να έχει υποστεί βαρύ και μαζικό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Είπαμε πως η υγεία προέχει και προείχε (ειδικά επί κορόνας), σεβαστήκαμε την “απειλή”, υπακούσαμε στις οδηγίες τους και πειθαρχησαμε σχεδόν σε όλα … Εμείς όμως το “παρακάναμε”… Κλείσαμε μάτια και αυτιά, σε όλα όσα έπραξαν είτε αθόρυβα είτε με θόρυβο και δεχτήκαμε σχεδόν όλα όσα με “προκλητικό” τρόπο ψήφισαν στη Βουλή.
Σαν να μην υπάρχει κοινή γνώμη ούτε δημόσια σφαίρα, λες και δεν υπάρχει καν η κοινωνία. Και η αιτία αυτής της εθνικής απάθειας/αφασίας φαίνεται πως είναι η ταφόπλακα που έβαλε πάνω από την χώρα ο μεγάλος «δεξιός αναγεννητικος χάρτης των άριστων».
Ένας «αναγεννητικός χάρτης» της Ελλάδας που πάνω του πάτησαν και πορεύτηκαν όλα τα κόμματα, το σύνολο της κοινής γνώμης και ολόκληρος ο δημόσιος διάλογος τα τελευταία 50 περίπου χρόνια της μεταπολίτευσης.
Από το περίφημο: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» μέχρι το φοβερό: «σκίσιμο των μνημονίων», από το πρόσφατο: “επαναφορά στην κανονικότητα” μέχρι το τελευταίο της: “εθνικής αναγέννησης… ξανά…”.
Θυμάστε την προεκλογική προπαγάνδα των άριστων για την δήθεν Εθνική προδοσία με την συμφωνία των Πρεσπών;;;
Θυμάστε την κωλοτούμπα ένα χρόνο μετά την εκλογική τους νίκη που η συμφωνία “δια μαγείας” έγινε ικανοποιητική και συμφέρουσα για την Ελλάδα;;;
Από το χρονικό εκείνο σημείο και μετά έπεσε, έσπασε και διαλύθηκε η κοινή δεξιά, ακροδεξιά και “έθνικ” πυξίδα των “Μακεδονομαχων”…
Ό,τι απόμεινε από τους “Μακεδονομαχους” είναι βολεμένο σε κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις του δημοσίου τομέα…
Οι άλλοι πήραν… ό,τι παίρνουν κάθε φορά….
Για πρώτη φορά μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και εν μέσω ενός άλλου σύγχρονου πολέμου (και μετά τον κορονο’ι’ό) η κοινή γνώμη προχωρά σε μια «αχαρτογράφητη» περιοχή και δεν αντιδρά σε κανένα ερέθισμα.
Γιατί… δεν μπορεί πια να αντιδράσει.
Γιατί κατάφεραν να αχρηστεύσουν το βασικό «αριστερό» αγωνιστικό και ανατρεπτικό ιδίωμα ενός λαού.
Και το κατάφεραν κάνοντας έναν ολόκληρο λαό όμηρο ενός “πονηρού” ζευγαρώματος ανασφάλειας και φόβου με την εξαθλίωση και την αγωνία της επιβίωσης.
Τίποτα πια δεν μετράει.
Τίποτα δεν μπορεί να μας συγκινήσει.
Τίποτα δεν μπορεί να μας κινητοποιήσει.
Ηλίας Καραμάνος