Όταν πέφτει το σκοτάδι και τα φώτα της πλατείας χαμηλώνουν, η ησυχία γεμίζει φωνές.
Όχι δυνατές μα γνώριμες. Ψίθυροι που ταξιδεύουν από τραπέζι σε τραπέζι και λένε… αυτά που δεν λέγονται δυνατά, αλλά τα ξέρουν όλοι.
Λένε λοιπόν όχι δυνατά, μα τόσο καθαρά που τους ακούει και η απέναντι γωνία, πως για δεύτερη φορά θα συζητηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο εκείνο το θέμα με το γάλα των υπαλλήλων.
Το ίδιο που κάποτε θεσπίστηκε για λόγους υγείας και προστασίας.
Όχι για φιλοδώρημα. Όχι για… 300 ευρώ τον χρόνο.
«Άμα δεν το θέλουν το γάλα, να μην το παίρνουν», ψιθυρίζεται στα τραπεζάκια.
«Αλλά ούτε να ζητάνε χρήματα στη θέση του. Ή υπάρχει λόγος να δίνεται ή δεν υπάρχει. Τόσο απλά.»
Και όσο κατεβαίνουν τα τελευταία καφεδάκια, οι κουβέντες σφίγγουν…
Αν το γάλα δεν χρειάζεται, να κοπεί τελείως…. Χωρίς αντίτιμο…
Όχι «δεν το πίνω, αλλά πληρώστε με».
Γιατί έτσι η πρόνοια γίνεται ψιλά και το δικαίωμα… φτηνή συναλλαγή.
Η πλατεία αγαπημένοι μου τα έχει ξαναδεί αυτά και ξέρει καλά….
Ή τιμάς τον σκοπό ή τον τελειώνεις.
Όλα τα άλλα είναι… λόγια του αέρα.
👁️ Το άρθρο αυτό προβλήθηκε 1628 φορές.
