του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θ. Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Κασσανδρείας
Στην σημερινή εορτή τη Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου μας φανερώνεται μια συμμετοχή στην νίκη του Χριστού, εναντίων των φθοροποιών δυνάμεων της αμαρτίας και του θανάτου. Η κηδεία της Θεοτόκου με την συγκέντρωση των Αποστόλων, αποτελεί μια εικόνα της ελπίδας της απελευθέρωσης από τα γήινα δεσμά, από την φθορά και την ματαιότητα του κόσμου αυτού, καθώς ο υμνογράφος αναφέρει «ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν». Η εορτή επίσης μας φανερώνει τον θεανθρώπινο χαρακτήρα του Χριστού. Η Θεοτόκος και όχι απλά η Μαρία είναι η Μητέρα του Θεού κατά το ανθρώπινο.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει σαφή διάκριση μεταξύ λατρείας και τιμής ή προσκύνησης. Λατρεύουμε μόνο τον Θεό, αλλά τιμούμε εκείνους των οποίων η ζωή των υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα αγιότητας του Θεού. Η Παναγία είναι η Κεχαριτωμένη, η πλήρης χαρισμάτων, η πλατυτέρα των ουρανών. Η σωστή τιμή της Θεοτόκου σε καμία περίπτωση δεν μας αποσπά από το να λατρεύουμε τον Υιό της, αλλά μας εμπνέει ακόμη περισσότερο να τον καλωσορίσουμε στη ζωή μας, να εισοδεύσουμε την ζωή μας, όπως και εκείνη. Όταν προσευχόμαστε με το «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», της ζητάμε να μεσολαβήσει στον Υιό της με μητρική τόλμη, ως εκείνη που είναι πιο στενά ενωμένη μαζί Του σε αγιότητα και αγάπη. Ζητάμε οι προσευχές της να κάνουν αυτό ακριβώς για εμάς, τους αγαπημένους μας και τον κόσμο μας. Όπως εκείνη, της οποίας η ελεύθερη συναίνεση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έλευση του Χριστού, οι μεσιτείες της συνεχίζουν να μας βοηθούν να αγκαλιάσουμε προσωπικά το θεραπευτικό έλεος του Χριστού.
Η Θεοτόκος είδε τον Υιό της να απορρίπτεται, να καταδικάζεται, να βασανίζεται και να εκτελείται δημόσια ως προδότης και βλάσφημος. Ωστόσο, δεν Τον εγκατέλειψε, αλλά ήταν η πρώτη που άκουσε τα καλά νέα από τον άγγελο της ανάστασής Του. Η Θεοτόκος, η Παναγία, είναι η πρώτη αγία της Εκκλησίας μας. Βλέπουμε στη Μητέρα του Θεού έναν τέλειο Χριστιανό. Βλέπουμε την δική μας αποστολή ως πραγματικότητα στη ζωή και τον θάνατό Της. Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική για όλους μας. Είναι παράδειγμα για εμάς, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι επειδή είναι η Μητέρα του Χριστού, η Μητέρα του Θεού, προσεύχεται για εμάς και μπορούμε να ζητήσουμε στις προσευχές μας να είναι μαζί μας τώρα και στην ώρα του θανάτου μας.
Η Θεοτόκος μας δείχνει ότι η θεραπεία της ψυχής μας δεν έρχεται με το να ακολουθήσουμε τον δικό μας τρόπο, να έχουμε μια εύκολη ζωή με συμβατικούς όρους και να συνδεόμαστε με μια ομάδα ή έθνος που αποκτά απλά μια δύναμη. Όχι, είναι μια ζωντανή εικόνα του τι συμβαίνει όταν αρνούμαστε να μας αποσπάσουν την προσοχή οποιοιδήποτε πειρασμοί, φόβοι που θα μας εμπόδιζαν να πούμε «Ναι» στο Θεό. Στον κόσμο της διαφθοράς μας, το να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της θα απαιτήσει ταλαιπωρία, όχι ως τιμωρία, αλλά λόγω της αναπόφευκτης έντασης που βιώνουμε στον επαναπροσανατολισμό της ζωής μας από τον εγωκεντρισμό στον θεοκεντρισμό υπό το πρίσμα της προσωπικής μας συντριβής.
Αντί να αναγνωρίζουμε αυτή την ένταση ως προς αυτό που είναι και να καλούμε συνειδητά τη βοήθεια του Χριστού και της Θεοτοκου, για να αντισταθούμε στον πειρασμό, τόσο συχνά αποσπάμε την προσοχή μας από το να συγκρίνουμε την οδυνηρή αλήθεια με το φαγητό, μια ανόητη ψυχαγωγία, καταδικάζοντας και κατηγορώντας τους άλλους, επιχειρώντας με εμμονή να επιτύχουμε την τελειότητα σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής, και την ευχαρίστηση των εθισμών μας, όποιες κι αν είναι.
Όπως η Θεοτόκος, έτσι ο άνθρωπος πρέπει να αρνηθει να επιδοθεί σε τέτοιους περισπασμούς και αντ’ αυτού να αποδεχτούμε την αλήθεια για το τι σημαίνει να ζούμε μια ζωή ευάρεστη στον Θεό. Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την Θεοτόκο ως συμμετέχοντες στην αιώνια ζωή του Υιού της, τότε πρέπει να αγκαλιάσουμε τον αγώνα για τη θεραπεία της ψυχής μας με όλα τα δεινά που ακολουθούν. Σίγουρα πολλές ψυχές σήμερα είναι ραγισμένες από το βάρος των αμαρτιών μας και από τις ανησυχίες και τους φόβους για την ευημερία του κόσμου.
Αντί να αποσπάσουμε την προσοχή μας με οποιοδήποτε μέσο για να αντιμετωπίσουμε με ακρίβεια τη συντριβή και τον πόνο μας, πρέπει να κάνουμε αυτό που αναφωνούμε τόσες φορές κατά τη διάρκεια των ακολουθιών μας: «Της Παναγίας Αχράντου, Υπερευλογημένης ….Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτό είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται για όλους μας, και πρέπει να αρνούμαστε με κάθε ίχνος της ύπαρξής μας τον πειρασμό να μειώσουμε και να στρέψουμε το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας οπουδήποτε αλλού. Ας δούμε λοιπόν την Θεοτόκο ως το μεγάλο μας παράδειγμα για το πώς να δεχόμαστε και να ακολουθούμε τον Χριστό καθημερινά, ακόμη κι όταν ζητάμε τις προσευχές της για τη θεραπεία των ψυχών μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γιορτάσουμε με πνευματική ακεραιότητα τη μεγάλη εορτή της Κοίμησής της, την είσοδο της στην επέκεινα πραγματικότητα, της ζωής, της όντως ζωής, Αμήν!