Δόξα τη Αγία Αναστάσει Σου Κύριε!!!!

Τὸ χαρ­μό­συ­νο γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ μας γεν­νᾶ στὶς ψυ­χές μας ἐν­θου­σι­α­σμὸ καὶ ἀ­γαλ­λί­α­ση, αἰ­σθή­μα­τα ἀ­γά­πης καὶ συγ­χω­ρή­σε­ως. Κα­ταυ­γά­ζει τὸ Ἅ­γι­ον Φῶς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς Του τὴ γῆ, τὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ τὶς ψυ­χές μας. Συ­γκλο­νι­σμέ­νη ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ὕ­παρ­ξή μας ψάλ­λει «ἐν ἀλαλαγμῷ» τὸν πα­σχα­λι­νὸ παι­ά­να «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!»· καὶ πα­νη­γυ­ρί­ζο­ντας ἀ­ντι­βο­ᾶ σύ­μπα­σα ἡ κτί­ση «Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!».

Ὅ­λος ὁ ὀρ­θό­δο­ξος λα­ός μας -νη­στεύ­σα­ντες καὶ μὴ νη­στεύ­σα­ντες, ἐ­γκρα­τεῖς καὶ ρά­θυ­μοι, πλού­σι­οι καὶ πέ­νη­τες, πρῶ­τοι καὶ δεύ­τε­ροι, γνω­ρί­ζο­ντες καὶ μὴ γνω­ρί­ζο­ντες, πι­στεύ­ο­ντες καὶ ἀμ­φι­σβη­τοῦ­ντες- ὅ­λος ὁ ὀρ­θό­δο­ξος λα­ός μας, συ­νε­παρ­μέ­νος ἀ­πὸ τὴν μο­να­δι­κὴ λα­μπρό­τη­τα αὐ­τοῦ τοῦ συ­γκλο­νι­στι­κοῦ θαύ­μα­τος, συμ­με­τέ­χει στὴν πνευ­μα­τι­κὴ εὐ­ω­χί­α αὐ­τῆς τῆς με­γί­στης τῶν ἑ­ορ­τῶν τῆς Πί­στε­ώς μας.

Ὁ Ἀναστὰς Κύριός μας Ἰη­σοῦς Χρι­στός, ὁ Σω­τή­ρας τοῦ πε­πτω­κό­τος Ἀ­δάμ (ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους), ἀ­πο­τε­λεῖ τὸ Κέντρο τῶν ἐπουρανίων, τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν καταχθονίων, τὸ Κέ­ντρο τῆς Ἱστο­ρί­ας καὶ τῆς Πί­στε­ώς μας, τὸ Κέ­ντρο τῶν θεί­ων Γρα­φῶν καὶ τῆς Θεί­ας Λα­τρεί­ας. Γι­ὰ νὰ οἰ­κει­ο­ποι­η­θοῦ­με, ὅ­μως, προ­σω­πι­κὰ τὸ γε­γο­νὸς τῆς Ἀναστάσεως πρέ­πει, ταυ­τό­χρο­να, νὰ ἀ­πο­τε­λεῖ τὸ Κέ­ντρο τῆς ψυ­χῆς μας, τῆς δι­α­νοί­ας μας, τῆς καρ­δίας καὶ τοῦ εἶ­ναι μας. Πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς μας, τὸ ἀ­γαλ­λί­α­μά μας, ἡ λαχτάρα καὶ ὁ πόθος μας.

Κα­τὰ τὸν θε­ο­φώ­τι­στο πα­τέ­ρα τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας ἅγιο Ἰου­στί­νο Πό­πο­βιτ­ς: «Τὰ πά­ντα καὶ ἐν πᾶ­σι Χρι­στός. Τὸ ἀ­ντί­θε­τον Αὐ­τοῦ; Τὸ κε­νόν, τὸ μη­δέν! Αὐ­τὸς εἶ­ναι τὸ Πα­νεῖ­ναι. Ἐκτὸς Αὐ­τοῦ, τὸ μὴ εἶ­ναι. Ἄν δὲν εἶ­ναι ὁ Χρι­στὸς μέ­σα σου, δὲν εἶ­σαι τί­πο­τε, εἶ­σαι μη­δέν, εἶ­σαι ἕ­να πτῶ­μα, εἶ­σαι τὸ μὴ ὄν. Καὶ τὸ ἴ­δι­ον τὸ σύ­μπαν χω­ρὶς τὸν Χρι­στόν, εἶ­ναι πτῶ­μα, εἶ­ναι μη­δέν, εἶ­ναι μὴ ὄν. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι τὸ Πα­νεῖ­ναι καὶ ἡ πα­νε­νό­της. Αὐ­τὸς τὰ πά­ντα πλη­ροῖ καὶ τὰ πά­ντα συ­νέ­χει· ἄ­νευ Αὐ­τοῦ τὰ πά­ντα εἶ­ναι κε­νά καὶ ἔ­ρη­μα καὶ δι­ε­σπαρ­μέ­να. Ἐὰν ἀ­φαι­ρέ­σω­μεν τὸν Χρι­στὸν ἀ­πὸ τὸν ἄν­θρω­πον, ἀ­πὸ τὸν ἥλι­ον, ἀ­πὸ τὸ σύ­μπαν, ἀ­πὸ τὴν μέ­λισ­σαν, τὰ πά­ντα κρη­μνί­ζο­νται εἰς τὸ χά­ος, εἰς τὸ μὴ εἶ­ναι, εἰς τὸ μὴ ὄν, εἰς τὸν θά­να­τον. Μό­νον Αὐτὸς δι­ὰ τοῦ θε­αν­θρω­πί­νου σώ­μα­τός Του, τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, συ­νέ­χει τὰ πά­ντα καὶ πλη­ροῖ τὰ πά­ντα» (Ἀρ­χιμ. Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτ­ς, «Ἄν­θρω­πος καὶ Θε­άν­θρω­πος», ἐκ­δ. Ἀ­στήρ-Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, σελ. 196).

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…». Σὲ αὐ­τὲς τὶς τέσ­σε­ρεις λέ­ξεις -ὅ­πως το­νί­ζει ὁ ἅγιος Ἰ­ου­στί­νος- συ­γκε­φα­λαι­ώ­νο­νται καὶ τὰ τέσ­σε­ρα Εὐ­αγ­γέ­λι­α τοῦ Χρι­στοῦ. «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…». Κά­θε λέ­ξη καὶ ἕ­να Εὐ­αγ­γέ­λι­ο· τέσ­σε­ρεις λέ­ξεις, ποὺ ἀ­πο­τε­λοῦν ὁ­λό­κλη­ρη τὴν Δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Χρι­στοῦ μας, ὁ­λό­κλη­ρη τὴν ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας, ὁ­λό­κλη­ρη τὴν ὑ­πό­θε­ση τῆς Σω­τη­ρί­ας μας!…

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ μας εἶ­ναι τὸ με­γα­λύ­τε­ρο Θαῦ­μα ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν, ὅ­λων τῶν ἐ­πι­γεί­ων καὶ οὐ­ρα­νί­ων κό­σμων· ὅ­τι εἶ­ναι τὸ Θαῦ­μα τῶν θαυ­μά­των· ὅ­τι εἶ­ναι τὸ Θαῦ­μα ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο πη­γά­ζουν καὶ στὸ ὁ­ποῖ­ο συ­νο­ψί­ζο­νται ὅ­λα τὰ ἄλ­λα θαύ­μα­τα.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ Χρι­στός μας εἶ­ναι τέ­λει­ος Ἄν­θρω­πος καὶ τέ­λει­ος Θε­ός· ὅ­τι εἶ­ναι ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νὸς Θε­άν­θρω­πος καὶ Κύ­ρι­ος τοῦ ὁ­ρα­τοῦ καὶ ἀ­ο­ρά­του κό­σμου.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἀ­να­στὰς Κύ­ρι­ός μας εἶ­ναι ὁ νι­κη­τὴς τοῦ θα­νά­του, ὅ­τι ἀ­πέ­κτει­νε τὸν θά­να­το, ὅ­τι «οὐκ ἔ­στι θά­να­τος πλέ­ον»!

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι χά­ρη στὴ νί­κη, χά­ρη στὸν θρί­αμ­βο τοῦ Χρι­στοῦ μας ἐ­πὶ τοῦ θα­νά­του, οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­πὶ δύ­ο χι­λι­ά­δες χρό­νι­α γί­νο­νται -καὶ πά­ντα θὰ γί­νο­νται- Χρι­στι­α­νοί!

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἀ­να­στὰς Κύ­ρι­ός μας ἐ­σκύ­λευ­σε τὸν Ἅ­δη, κα­τήρ­γη­σε τὸν Ἅ­δη, ἐ­νέ­κρω­σε τὸν Ἅδη.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει τὴν ἐρήμωση τοῦ Ἅδου, τὴν κατάλυση, τὴν ἐκμηδένιση, τὴν συντριβὴ τῶν πυλῶν τοῦ Ἅδου καὶ τοῦ θανάτου.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι κα­τε­νί­κη­σε καὶ τὸ κέ­ντρο τοῦ θα­νά­του, τὴν ἁ­μαρ­τί­α -γι­α­τὶ δι­ὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας εἰ­σῆλ­θε ὁ θά­να­τος!

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι κα­τέ­λυ­σε τὰ ἔρ­γα τοῦ δι­α­βό­λου· ὅ­τι κα­τήρ­γη­σε καὶ συ­νέ­τρι­ψε καὶ αὐ­τὸν τὸν δι­ά­βο­λο, τὸν προ­αι­ώ­νι­ο ἐ­χθρό μας: «Ἀ­νέ­στη Χρι­στὸς καὶ πε­πτώ­κα­σι δαί­μο­νες».

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ἐλύτρωσε ὅλους ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς μας, τὸν διάβολο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Ἀ­θα­να­σί­α ἔ­γι­νε ἡ Δευ­τέ­ρα φύ­ση στὸν ἄν­θρω­πο, ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πὸ θνη­τὸς καὶ πε­πε­ρα­σμέ­νος γί­νε­ται ἀ­θά­να­τος καὶ αἰ­ώ­νι­ος.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἀ­να­στὰς Κύ­ρι­ός μας, μᾶς ἐ­λευ­θέ­ρω­σε ἀ­πὸ τὰ ὀ­δυ­νη­ρὰ καὶ ἀ­νέλ­πι­δα δε­σμὰ τῆς ἀ­πελ­πι­σί­ας, τῆς ἀ­πο­γνώ­σε­ως, τῆς κα­τα­δί­κης.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἀ­να­στὰς Κύ­ρι­ός μας, μᾶς ἀ­πέ­δει­ξε μὲ τὴν λα­μπρο­φό­ρο Ἀ­νά­στα­σή Του τὴν ἀ­πύ­θμε­νη καὶ ἄ­πει­ρη καὶ ἀ­πα­ρά­μιλ­λη φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Θε­οῦ Πα­τέ­ρα μας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ λύ­τρω­ση, ἡ ἄ­φε­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας εἶ­ναι τὸ και­νὸν γε­γο­νός· ὅ­τι εἶ­ναι τὸ πρα­γμα­τι­κὸ καὶ ὀ­ντο­λο­γι­κὸ γε­γο­νὸς μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α· ὅ­τι εἶ­ναι τὸ φι­λαν­θρω­πό­τα­το γε­γο­νὸς τῆς θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ πλέ­ον νὰ γί­νει καὶ πά­λι παι­δὶ τοῦ Θε­οῦ, καὶ μά­λι­στα κα­τὰ χά­ριν Θε­ός.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νὰ βι­ώ­σει τὴν ἀ­λη­θι­νὴ καὶ οὐ­ρά­νι­α χα­ρά, τὴν ἀ­λη­θι­νὴ καὶ ἀ­νε­κλά­λη­τη ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ἀ­νά­παυ­ση καὶ εὐ­φρο­σύ­νη, τὴν πά­ντα νοῦν ὑ­πε­ρέ­χου­σα εἰ­ρή­νη, τὴν κα­τὰ Θε­ὸν σώ­ζου­σα σο­φί­α, τὴν ἄ­νευ ὅ­ρων καὶ ὁ­ρί­ων ἐ­μπι­στο­σύ­νη καὶ ἐλ­πί­δα στὸν οὐ­ρά­νι­ο Πα­τέ­ρα Του.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ σκο­πὸς τοῦ ἀν­θρώ­που δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἄλ­λος ἀ­πὸ τὴν ἀ­κόρεστη καὶ ἀ­τε­λεύ­τη­τη ἐ­να­τέ­νι­ση καὶ ἀ­πό­λαυ­ση τῆς ἀ­κτί­στου δό­ξης τοῦ Προ­σώ­που τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Χρι­στοῦ μας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χει νό­η­μα ἡ ζω­ή μας, ἡ ἀ­φι­έ­ρω­σή μας, ἡ ἄ­σκη­σή μας, ἡ προ­σευ­χή μας, ἡ νη­στεί­α μας, ἡ με­τά­νοι­ά μας, ἡ ἀ­γά­πη μας, ἡ ἐλ­πί­δα μας, ἡ ὕ­παρ­ξή μας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἀ­κρι­βο­δί­και­η ἀ­ντα­πό­δο­ση τῶν λό­γων καὶ τῶν ἔρ­γων μας· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει κρί­ση καὶ κρι­τή­ρι­ο· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει αἰ­ω­νί­α κό­λα­ση καὶ αἰ­ώ­νι­ος πα­ρά­δει­σος· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἡ Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἀ­νά­στα­ση νε­κρῶν· ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ ἀ­να­στη­θοῦν τὰ σώματα ὅ­λων μας καὶ θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὶς κατὰ χάριν ἀθάνατες ψυχές μας (συναποτελώντας τὸν ὅλο ἄνθρωπο – σῶμα καὶ ψυχή) καὶ κα­τὰ τὰ ἔρ­γα μας ἢ θὰ εἰ­σέλ­θουμε στὴν Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ἀτενίζοντας καὶ ἀ­πο­λαμ­βά­νο­ντας τὴν Ἄκτιστη Χά­ρη, τὴν Ἄκτιστη Δόξα καὶ τὸ Γλυκύτατο, Γαληνότατο, Πανευφρόσυνο, Ἀκραιφνέστατο (κατακάθαρο) Ἄκτιστο Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, ἢ θὰ κα­τα­λή­ξου­με στὴν αἰ­ω­νί­α κό­λα­ση, ὅπου καὶ πάλι θὰ ἀτενίζουμε τὴν ἴδια Ἄκτιστη Δόξα καὶ τὸ ἴδιο Ἄκτιστο Φῶς, ὄχι ὅμως ὡς Φῶς πανευφρόσυνο, ἀλλὰ ὡς “πῦρ καταναλίσκον”.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ μας ἀ­πο­τε­λεῖ τὴν ἀ­κα­τα­μά­χη­τη δύ­να­μη καὶ τὴν πα­ντο­δυ­να­μί­α τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅ­τι γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανὸ ὅλη ἡ ζωή του εἶναι Πάσχα καὶ Ἑορτή, γιατὶ ὅλη ἡ ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται καὶ ἁγιάζεται ἀπὸ τὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει ὅτι ἐνεκρώθη ὁ θάνατος, ἐλύθη ἡ φθορά, ἔπαυσε ἡ κατάρα, ἀνέτειλε ἡ ἀθανασία, ἠνέωκται ὁ Παράδεισος.

• «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» Ση­μαί­νει τὴν θανάτωση τοῦ διαβόλου, τὴν αἰχμαλωσία τῶν ἀκαθάρτων δαιμόνων, τὴν σωτηρία τῶν χριστιανῶν, τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Γι­ὰ ὅ­λους αὐ­τοὺς τοὺς λό­γους, ὅ­λος ὁ πι­στὸς λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ -παρὰ τὶς τεράστιες δυσκολίες καὶ τοὺς μεγάλους πειρασμοὺς ποὺ βιώνουμε- εἴ­μα­στε καὶ σήμερα ἔ­μπλε­οι χα­ρᾶς καὶ εὐ­φρο­σύ­νης, ἐλ­πί­δας καὶ ἀ­να­παύ­σε­ως.

«Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη!…» ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἀ­να­στὰς Κύ­ρι­ός μας εἶ­ναι -καὶ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι- τὸ καύ­χη­μά μας καὶ ἡ δύ­να­μή μας, ὅ­λη ἡ ζω­ή μας καὶ ὅ­λη ἡ ἀ­γά­πη μας, ὅ­λη ἡ ἀ­λή­θει­ά μας καὶ ὅ­λη ἡ ἀ­νά­παυ­σή μας, ὅ­λη ἡ χα­ρά μας καὶ ὅ­λη ἡ λα­χτά­ρα μας, ὅ­λη ἡ μέ­ρι­μνά μας καὶ ὅ­λη ἡ ἀ­να­ζή­τη­σή μας, ὅ­λη ἡ τω­ρι­νὴ καὶ αἰ­ω­νί­α ὕ­παρ­ξή μας.

Ἀφῆστε, λοιπόν, τὸν λαό μας, ὅλοι ἐσεῖς οἱ ὀρθολογιστὲς καὶ οἱ κατ’ ὄνομα μόνον χριστιανοί, ποὺ δὲν παύετε νὰ μειώνετε καὶ νὰ προσβάλλετε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας καὶ τὴν Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τὴν στοργική μας Μάνα, ποὺ ἔχει ὡς κεφαλή Της τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό μας. Ἀφῆστε τὸν λαό μας νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ ἀναστάσιμος, καὶ νὰ πιστεύει καὶ νὰ ἐλπίζει στὸν Ἀναστάντα Κύριό του καὶ Θεό του καὶ ἡ ζωή του νὰ εἶναι μία συνεχὴς Ἑορτή, μία συνεχὴς Λαμπρή, ἕνα συνεχὲς Πάσχα!

Μὴ σκοτώνετε τὴν Ἐλπίδα καὶ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Νὰ γνωρίζετε καλά, ὅλοι ἐσεῖς, οἱ τὰ πρῶτα ἔχοντες, οἱ νεοεποχίτες, νεοταξίτες καὶ παγκοσμιοκράτες, ποὺ καταπιέζετε καὶ καταδυναστεύετε τὸν λαό μας καταπατώντας καὶ στερώντας του τὴν θεόσδοτη ἐλευθερία του, ὅτι ὁ Ἀναστὰς Κύριός μας ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο στὴν ζωή μας καὶ στὴν ὅλη ἀνθρώπινη ἱστορία γιατὶ Αὐτὸς εἶναι ὁ Παντοκράτωρ. «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. ιθ΄, 8).

Ἡ φήμη καὶ ἡ δόξα ὅλων σας, ἡ ἐξουσία καὶ τὰ δυσσεβῆ ἔργα σας, ὅπως κάθε ἀνθρώπινη ἐξουσία, δόξα καὶ ἔργο, εἶναι πρόσκαιρα καὶ ἐφήμερα, ποὺ θὰ παρέλθουν καὶ θὰ ξεχασθοῦν πάραυτα!

Κράτησε, λαὲ τοῦ Θεοῦ, εὐλογημένε καὶ προδομένε, ταλαιπωρημένε, ἀδικημένε καὶ συκοφαντημένε, ζωντανὴ τὴν πίστη σου στὸν Ἀναστάντα Χριστό μας· κράτησε τὸν Ἀναστάντα Χριστό μας στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς ζωῆς σου καὶ «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. ι΄, 28). Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ δὲν φοβούμεθα τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτία!

Κράτησε, λαὲ τοῦ Θεοῦ, πιστὰ καὶ σταθερὰ καὶ λέγε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, ὡς μόνο χαιρετισμὸ στὶς καθημερινές σου ἀναστροφὲς μέχρι τὴν Ἀνάληψη, τὸν ἀναστάσιμο καὶ πασχάλιο χαιρετισμὸ «Χριστός Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη!».

Ὁ Χριστός μας ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ (Ἀποκ. στ΄, 2). Καὶ θὰ νικήσει, ὄχι μόνον στὸ τέλος τοῦ κόσμου θριαμβευτικά, ἔνδοξα, ὁριστικὰ καὶ αἰώνια, ἀλλὰ νικᾶ καὶ σήμερα καὶ κάθε μέρα καὶ παντοτεινά. Παραμένοντας μὲ τὸν Χριστό μας, εἴμαστε μόνιμα μὲ τὸν Αἰώνιο Νικητή.

Μυριάκις καὶ ἀπειράκις
δόξα στὸν Ἀναστάντα Κύριό μας καὶ Θεό μας,
Ἰησοῦ Χριστό!
«Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη!»

Αριμ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Βοηθήματα:
• Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1974.

• Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2005.

👁️ Το άρθρο αυτό προβλήθηκε 0 φορές.