Γράφει η Εκπαιδευτικός Βασιλική Στεργίου
Έχουν περάσει περίπου 40 ημέρες από την εκδημία του αειμνήστου Αρχιμανδρίτη Διονυσίου Χουρμουζιάδη, σεβαστού πατρός. Βαθιά λύπη μας άφησε η ξαφνική κοίμησή του. Ως ώριμο πνευματικό καρπό ο Θεός τον πήρε κοντά του.
Καταγόταν από το Βόλο και οι ευσεβείς γονείς του είχαν ρίζες μικρασιατικές. Μεγάλωσε σε περιβάλλον με πίστη, ευσέβεια, προσευχή και μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν έλαβε το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, αφιέρωσε τη ζωή του στο Χριστό. Εντάχθηκε στην Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» και εργάστηκε ιεραποστολικά με ζήλο και ταπείνωση.
Το 1984 ήρθε στα Τρίκαλα. Εδώ έγινε η μοναχική κουρά του στην Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Αλέξιο. Προτού τον χειροτονήσει, ενεργώντας συνετά ο Μητροπολίτης Αλέξιος ζήτησε να μάθει τι άνθρωπος είναι. Και η απάντηση ήταν η εξής: «Άληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι». Η υπακοή και όλη η ζωή του το απέδειξε. Ήταν ευθύς στη σκέψη, στην καρδιά, στο λόγο, στη συμπεριφορά. Ταπεινός, άδολος, ασκητικός στο ήθος, άνθρωπος προσευχής. Ένας γνήσιος ορθόδοξος ιερέας.
Το πέρασμά του ήταν αθόρυβο, δυναμικό, δημιουργικό. Σαν αύρα πνευματική, δροσιστική, ζωογόνο. Σαν την ψιλή, αθόρυβη βροχή, που ποτίζει τη γη και την κάνει καρποφόρα. Τα μεγάλα, πνευματικά έργα γίνονται αθόρυβα. Ανεξίκακος, ολιγαρκής, αφιλοχρήματος, με πνεύμα θυσίας. Αν και θα μπορούσε λόγω υγείας να απέχει και να προστατεύεται, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του πνευματικού αγώνα, από όπου νικητής έφυγε για την ουράνια πατρίδα, «ὅπου οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Τα έδωσε όλα. «Όλα για τη δόξα του Χριστού / νάτο το μεγάλο σύνθημά του / όλα για τη δόξα του Χριστού / απ’ τα πρώτα χρόνια ως τα στερνά του.
Επί 37 χρόνια διακόνησε την τοπική Εκκλησία. Λειτουργούσε και κήρυττε σε ναούς της πόλης, αλλά και στα πιο μικρά και απόμακρα χωριά του νομού. Εξομολογούσε και ανακούφιζε πολλές ψυχές. Επιτελούσε όχι μόνο έργο λειτουργικό αλλά και καθοδηγητικό. Ήταν αγαπητός στα παιδιά.
Για αρκετά χρόνια ήταν υπεύθυνος του Τομέα Νεότητας της Ι. Μ. Τρίκκης και Σταγών. Γι΄ αυτό επισκεπτόταν τα σχολεία. Δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές τον παρακολουθούσαν προσεχτικά και με ευχαρίστηση, όταν μιλούσε. Ο λόγος ήταν απλός, λιτός, ουσιαστικός. Απέφευγε τις φιλοσοφίες και τα ρητορικά σχήματα και μιλούσε χωρίς στολίδια. Μιλούσε βιωματικά, χριστοκεντρικά. Δεν διαπραγματευόταν την Αλήθεια. Η ευγένεια και το ήθος του ενέπνευαν σεβασμό. Συνήθιζε να δίνει στους δασκάλους και καθηγητές των σχολείων και το ημερολόγιο της Γ.Ε.Χ.Α. Πολλοί το περίμεναν κάθε χρόνο. Έδωσε τις δυνάμεις και το χρόνο του στο Χριστό και στο συνάνθρωπο. Οι άλλοι είναι ο ίδιος ο Χριστός. Διακονώντας τους, διακονούμε τον Χριστό και κάνουμε τη ζωή μας παράδεισο, τόνιζε συχνά.
Ως πνευματικός υπεύθυνος της Γ.Ε.Χ.Α. Τρικάλων συντόνιζε όλους τους τομείς του πνευματικού της έργου. Έκανε τις καθιερωμένες δεκαπενθήμερες ομιλίες την Πέμπτη. Επί των ημερών του ανακαινίστηκε το κτίριο, για να εξυπηρετεί λειτουργικές ανάγκες.
Δημιούργησε την «Έκθεση Χριστιανικού Βιβλίου» (βιβλιοπωλείο) της Γ.Ε.Χ.Α. Αγαπούσε το χριστιανικό βιβλίο και φρόντιζε να το διαδίδει. Πίστευε πως αν το βιβλίο είναι ένα ανοικτό παράθυρο για τον έξω κόσμο, το χριστιανικό βιβλίο είναι ένα ανοικτό παράθυρο για τον ουρανό.
Επίσης φρόντισε να χτισθεί ο Ναός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού με την θαυμάσια αγιογραφία του στην κατασκήνωση Νεραϊδοχωρίου. Ανακαινίστηκαν τα οικήματα και διαμορφώθηκε ο χώρος της κατασκήνωσης σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Ήθελε τα παιδιά να χαίρονται και να απολαμβάνουν τον επίγειο παράδεισο. Το περασμένο καλοκαίρι, που πολλές κατασκηνώσεις δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν λόγω πανδημίας, η κατασκήνωση στο Νεραϊδοχώρι λειτούργησε χωρίς κανένα πρόβλημα. Η τέλεια οργάνωση σύμφωνα με τις υγειονομικές απαιτήσεις και η συνεχής και επίμονη προσευχή έδωσαν την ευκαιρία σε πολλά παιδιά να χαρούν και να ζήσουν μέσα στη φύση, κοντά στο Θεό, μακριά από το φόβο και την ασφυξία της πανδημίας.
Τα τελευταία Χριστούγεννα λειτούργησε στο Εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ζούσε με βαθιά κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία. Μέσα στην απέριττη λειτουργική στολή του έλαμπε. Το πρόσωπο του εξέπεμπε φως και γαλήνη. Τον συνέπαιρνε η προσευχή. Είναι το δυσκολότερο και ωραιότερο έργο του ανθρώπου∙ έργο αγγελικό∙ «το κλειδί του ουρανού», μας έλεγε.
Σας ευγνωμονούμε, τίμιε Πάτερ, για όσα μας δώσατε. Εύχεσθε από το Ουράνιο Θυσιαστήριο να κρατήσουμε στους δύσκολους καιρούς άσβεστη τη φλόγα της πίστης μέσα μας.
Ένας ψαλμός, ένας ύμνος στον Ύψιστο Θεό η ζωή του στη γη. Και πάνω στον ουρανό «ψάλλε τώρα ολόχαρος μαζί / με τα Σεραφείμ, σεμνέ λευίτη, / άσβεστη στη μνήμη μας θα ζει / η μορφή σου, ολόλευκε πρεσβύτη».
Μακαρία η μνήμη και αιώνια η ανάπαυσή σου.
👁️ Το άρθρο αυτό προβλήθηκε 52 φορές.
