Π ρ ό ς
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Φιλόχριστον λαόν
τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας Αὐτοῦ
«…εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν» (Β΄ Κορ. 4,14)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά!
Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη ἐλπιδοφόρα ἀναγγελία ποὺ ἀκούστηκε ποτέ στην ἀνθρωπότητα. Καὶ τοῦτο διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὸν δρόμο, γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου «ὁδοποιήσας ἡμῖν τὴν ἐν νεκρῶν ἀνάστασιν», (Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου), καὶ τὴν μετοχὴ στὴν ἀθανασία τοῦ Θεοῦ, ὡς δυνατότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὅμως τὸ ἐλπιδοφόρο αὐτὸ μήνυμα πολλὲς φορὲς τὸ ἀποδυναμώνει ἡ καθημερινὴ πραγματικότητα, ἡ ὁποία μᾶς προσγειώνει στὴν θανατηφόρα νομοτέλειά της. Ὅπου νὰ κοιτάξει κανεὶς βρίσκει ἐμπρός του, ὅσο κι ἄν θέλει νὰ τὶς ἀποφύγει, πολλύμορφες ἐκφράσεις τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Σὲ ἀρκετὲς δὲ περιπτώσεις ὁ θάνατος ἔρχεται καὶ ἀποδομεῖ, ἐξαφανίζει τὰ πάντα, ἀπ’ ὅσα θεωροῦμε ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα εἴτε ἀτομικὰ εἴτε συλλογικά. Ἡ δύναμή του φανερώνεται ἀφοπλιστικὴ στὴν ἀπώλεια ἀνθρώπινων ζωών. Τὸ βιώσαμε συλλογικὰ πρόσφατα στὴν τραγωδία τῶν Τεμπῶν.
Ὁ Ἀναστὰς Κύριός μας μὲ τὸ παράδειγμα τῆς δικῆς Του ζωῆς, προτείνει ἕνα καινούργιο τρόπο ζωῆς ποὺ μπορεῖ ὄχι ἁπλῶς νὰ μετριάσει ἤ νὰ παρηγορήσει τὴν φοβερὰ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, ὡς βέβαιο καὶ φυσικὸ ἐνδεχόμενο τοῦ κόσμου ὁλάκερου, ἀλλὰ νὰ τὸν καταργήσει. Ἡ ἀγάπη, ὡς τρόπος ζωῆς τοῦ Θεοῦ καταργεῖ τὸν ἔσχατο ἐχθρό, τὸν θάνατο, διότι «οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι ὑπὸ τῆς φθορᾶς τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς», (Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου). Κατὰ συνέπεια ἡ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ βίου τῆς ἀγάπης ἀπὸ κάθε χριστιανὸ ἔχει ὡς συνακόλουθη τὴν ζωὴ τῆς ἀθανασίας. Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης νὰ γευθεῖ τὸν θάνατο. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, δηλαδὴ ζωή. Αὐτὸς ποὺ βιώνει τὴν ἀγάπη ζεῖ τὴν ὄντως ζωή. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἄμεσο ὁ χριστιανὸς νὰ βλέπει στὴν καθημερινότητά του δίπλα του τὸν θάνατο καὶ ταυτόχρονα νὰ προσβλέπει στὴν διέξοδο ἀπ’αὐτὸν, νὰ προγεύεται δηλαδὴ τὴν ἀθανασία, ὡς μόνιμο γεγονὸς τοῦ μέλλοντος ποὺ ἔρχεται, «ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν», (Β΄ Κορ. 4,12).
Μεγάλο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ τρόπου ζωῆς εἶναι οἱ ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Παρὰ τὶς κακώσεις καὶ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ ὑπερκάλυπτε τοὺς πραγματικοὺς πόνους καὶ τὶς ὀδυνηρὲς θλίψεις τοῦ μαρτυρίου. Οἱ ἅγιοι ὑπέφεραν τοὺς βασανισμοὺς καὶ τοὺς πόνους ἀλλὰ ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἰσχυρότερη, διότι ἡ ζωὴ πάντα νικᾶ τὸν θάνατο.
Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὴν κοινή μας ἀνάσταση βεβαιώνεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ προσδοκία δὲν περιφρονεῖ, οὔτε ἀπαξιώνει τὴν ζωή μας στὸν κόσμο αὐτὸ, ποὺ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔχει σκοπὸ νὰ μεταμορφώσει κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας καὶ τοῦ κόσμου στὴν πληρότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, «τίς ἡμᾶς χωρίσει τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; …ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς… οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν», (Ρωμ.8,35-39). Ἡ ἀγάπη ἔχει τὴν θεία δύναμη νὰ μεταμορφώνει τὰ πάντα.
Μ’ αὐτὲς τὶς λίγες σκέψεις σᾶς εὔχομαι ὁλοκαρδίως ὁ Ἀναστὰς Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ σταθεῖὡς ὁδοδείκτης στὴ δική σας ἀνάστασιμη ζωὴ καὶ ὅλου τοῦ κόσμου πρὸς τὴ δόξα τοῦ ἀνεσπέρου φωτός Του.
Διάπυρος πρὸς τὸν ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΤΡΙΚΚΗΣ, ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΠΥΛΗΣ Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
