Του Χρήστου Σταμόπουλου, δικηγόρου
Ήταν το πιο συγκλονιστικό και συνταρακτικό γεγονός που σκόρπισε πανελλήνια συγκίνηση την περασμένη εβδομάδα. Όχι τόσο ο θάνατος αυτός καθαυτός του δις ολυμπιονίκη του Tae Kwon Do (ασημένια μετάλλια στην Αθήνα 2004 και το Πεκίνο 2008), πρωταθλητή Ευρώπης κ.λπ. Αλέξανδρου Νικολαΐδη, όσο κυρίως ο τρόπος, το κείμενο, με το οποίο μας αποχαιρέτησε ο μεγάλος πρωταθλητής και άνθρωπος από τη Θεσσαλονίκη, που χάθηκε τόσο πρόωρα μόλις στα 42 χρόνια του, από μια σπάνια μορφής πολύ επιθετικού καρκίνου.
Συγκλονίστηκε όχι μόνο ο αθλητικός κόσμος, αλλά και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, γιατί ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν ήταν μόνο πρωταθλητής με άπειρες διακρίσεις στο ενεργητικό του στο Τάε Κβον Ντο, αλλά, ιδίως τα τελευταία είχε αναπτύξει μια έντονη κοινωνική και πολιτική δράση.
Όταν άλλοι πρωταθλητές, από τις πολλές νίκες και διακρίσεις τους, καταλήγουν σε τύπους εκκεντρικούς και ξιπασμένους, ο Αλ. Νικολαΐδης υπήρξε παντού (αθλητική & κοινωνική – πολιτική δράση) και πάντα το ίδιο: ατόφιο χρυσάφι.
Γεννημένος στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης, στις εργατικές φτωχογειτονιές της, τον διέκρινε πάντα, σ’ ολόκληρη τη σύντομη ζωή του, ο παθιασμένος αγώνας, η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη. Αυτά ήταν τα ιδανικά για το οποία δεν έπαψε στιγμή να παλεύει.
Γι’ αυτόν το μεγαλύτερο ιδανικό, η μεγαλύτερη αξία ήταν η προσφορά στον συνάνθρωπο, ο αλτρουισμός, ιδίως σε κείνους που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτό έκανε και με τη διαθήκη του όταν έλεγε πως απ’ τη δημοπρασία των δυο ασημένιων μεταλλίων των Ολυμπιακών Αγώνων τα χρήματα να δοθούν σε δομές για παιδιά. «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω ν’ αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου», γράφει χαρακτηριστικά.
Στο συνταρακτικό γράμμα που μας άφησε δεν ξέχασε να θυμίσει την άμεση ανάγκη να ξεπεραστούν οι μεγάλες ελλείψεις που υπάρχουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ώστε «να μην περιμένουν ουρές οι ασθενείς για μια αξονική, μια χημειοθεραπεία, ένα χειρουργείο», ενώ η οικογένειά του απεύθυνε θερμή παράκληση αντί στεφάνων να γίνουν δωρεές σε ιδρύματα, κυρίως για ανάγκες και ασθένειες των παιδιών και των νέων.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, άνθρωπος με ήθος και αξιοπρέπεια, σ’ όλη του τη ζωή ύψωσε το ανάστημά του σε ενεργό αντιφασίστα, όταν το 2018, με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών, φασιστικές ορδές αλώνιζαν στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης. «Δεν μπορώ να φανταστώ τα παιδιά μου να μεγαλώνουν σε έναν φασιστικό κόσμο, δεν μπορώ να βλέπω να σπέρνουν μίσος στα σχολεία και τα γυμναστήρια και να μην κάνω τίποτα», τόνιζε.
Σε ερώτηση για το άθλημά του απάντησε: «Δεν μαθαίνουμε Τάε Κβον Ντο για να δέρνουμε τον κοσμάκη, αλλά για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και μόνο αν χρειαστεί να υπερασπιστούμε τους αδύνατους. Τίποτα άλλο δεν έχει αξία.»
Το θάρρος, η τόλμη, ο υπερήφανος τρόπος αποχαιρετισμού στον κόσμο από τον οποίο έφευγε, αλλά και η έγνοιά του γι’ αυτόν, με το όραμά του να γίνει καλύτερος, μας συγκλονίζει όλους. Έχει πλήρη επίγνωση του πεπερασμένου της ανθρώπινης ζωής, αλλά πιστεύει πως ο αγώνας του ανθρώπου για ένα καλύτερο αύριο είναι αέναος και ταυτόχρονα πρέπει να είναι το κυρίαρχο ιδανικό μας.
Βλέπουμε πως με αυτόν τον τρόπο – λαμβανομένων υπόψη των διαφορετικών εποχών – ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης φέρνει στη μνήμη μας τον ηρωισμό, τη λεβεντιά και την περιφρόνηση μπροστά στον θάνατο, προκειμένου να υπερασπιστεί τα υψηλά ιδανικά του, που έδειξε 70 χρόνια πριν (1952, μετεμφυλιακή Ελλάδα) ο αθάνατος κομμουνιστής, ο “άνθρωπος με το γαρύφαλλο” Νίκος Μπελογιάννης, ο οποίος είχε συγκινήσει και συγκλονίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν Αθλητής με Α κεφαλαίο!
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν Άνθρωπος με Α κεφαλαίο!
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν Αριστερός με Α κεφαλαίο!
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε Ποιότητα με Π κεφαλαίο!
