Ο Γιάννης Αλμπάνης σχολιάζει τις αντιφατικές δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη για την πρόταση δυσπιστίας και τις πρόωρες εκλογές.
Η συνέντευξη του Νίκου Ανδρουλάκη στην Πόπη Τσαπανίδου στο Open αποτέλεσε την πρώτη μείζονα επικοινωνιακή αποτυχία του νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Με τις εξόφθαλμα αντιφατικές τοποθετήσεις που έκανε για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και τις πρόωρες εκλογές, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από τα κόμματα και έδωσε την ευκαιρία για άφθονο τρολάρισμα στα social media. Κριτική άσκησαν ακόμα και φίλα προσκείμενοι στο ΚΙΝΑΛ.
Οι δύο αντιφάσεις
Συγκεκριμένα, ο κ. Ανδρουλάκης δήλωσε ότι θα στηρίξει την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εντούτοις, απέρριψε το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πρόωρες, εκλογές.
Η λογική αντίφαση των τοποθετήσεων Ανδρουλάκη είναι προφανής: Όταν μια κοινοβουλευτική ομάδα υπερψηφίζει μια πρόταση δυσπιστίας, το πράττει για να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης. Αυτό είναι το νόημα της συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να θέλεις να πέσει η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να μη θέλεις πρόωρες εκλογές;
Η δεύτερη λογική αντίφαση έχει να κάνει με την πανδημία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης επικαλέστηκε την υγειονομική κατάσταση ως δικαιολογία για τη άρνηση του να υιοθετήσει το αίτημα για πρόωρες εκλογές. Ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ τόνισε: «Θεωρώ αδιανόητο να γίνουν εκλογές όταν θρηνούμε 100 συμπολίτες μας κάθε μέρα και ενώ η πανδημία δεν έχει κοπάσει». Ωστόσο, η υγειονομική κατάσταση δεν εμπόδισε το ΚΙΝΑΛ να κάνει τις δικές του εσωκομματικές εκλογές με συμμετοχή 280.000 χιλιάδων πολιτών, χωρίς μάλιστα να ζητείται τεστ για την είσοδο στα εκλογικά κέντρα. Την ημέρα του δεύτερου γύρου των εκλογών του ΚΙΝΑΛ, στις 12 Δεκεμβρίου, η χώρα θρήνησε 90 νεκρούς. Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν.
Νέα κυβέρνηση Παπαδήμου;
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησαν ότι με τη στάση του ο κ. Ανδρουλάκης επιδιώκει μια διαφορετική κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή. Ο Νίκος Παππάς έγραψε σχετικά: «Όταν υπερψηφίζεις πρόταση δυσπιστίας, ζητάς να πέσει η κυβέρνηση. Αν δε ζητάς ταυτόχρονα εκλογές, θέλεις άλλη κυβέρνηση από αυτή τη Βουλή. Η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο ήταν το Νοέμβρη του 2011. Όταν ανετράπη ο Γ. Παπανδρέου και ήρθε ο Παπαδήμος. Ενδιαφέρον…».
Αν και μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους για τους οποίους ορισμένα μεγάλα συμφέροντα θα επιθυμούσαν μια πολυκομματική κυβέρνηση συνεργασίας υπό την ηγεσία κάποιου κεντρικού τραπεζίτη, εντούτοις, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο κ. Ανδρουλάκης θα υιοθετούσε το συγκεκριμένο σχέδιο. Εν πάση περιπτώσει ακόμα και αν επεδίωκε ένα κυβερνητικό σχήμα τύπου Παπαδήμου, θα ήταν προτιμότερο η νέα κυβέρνηση να προέκυπτε μετά από εκλογές, από τις οποίες το ΚΙΝΑΛ, κατά τα φαινόμενα, θα έβγαινε ισχυρότερο.
Σε δύο βάρκες
Έχω την αίσθηση ότι η αλήθεια πιθανόν να είναι πιο απλή. Οι αντιφατικές δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη φαίνεται να είναι απλώς μια μεγάλη επικοινωνιακή αστοχία, μια γκάφα. Το επιτελείο του ΚΙΝΑΛ ακολουθεί τη γραμμή «ούτε ΝΔ, ούτε ΣΥΡΙΖΑ». Θέλει δηλαδή να επεκτείνει τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, ασκώντας με αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, κρατώντας δε μεγάλες αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία πρόκειται για μια εκδοχή πολύ πιο ήπιας αντιπολίτευση από αυτήν του κ. Τσίπρα, ώστε το ΚΙΝΑΛ να υποδέχεται πιο εύκολα τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ.
Θεωρητικά το σχέδιο μπορεί να αποδειχτεί επωφελές για τη Χαριλάου Τρικούπη, τουλάχιστον στις πρώτες εκλογές -λόγω απλής αναλογικής κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε δύο διαδοχικές εκλογικής αναμετρήσεις. Ωστόσο, όταν επιχειρείται να εφαρμοστεί με πρόχειρο κι επιπόλαιο τρόπο, οδηγείται σε παταγώδη αποτυχία. Το νεοπαγές επιτελείο της Χαριλάου Τρικούπη δεν προετοίμασε σωστά την εκφώνηση της γραμμής του κόμματος, παραβλέποντας τη λογική αντίφαση της θέσης «ναι στην πρόταση δυσπιστίας – όχι στις πρόωρες εκλογές». Αυτή η παράβλεψη δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία στην προηγούμενη φάση όταν το ΚΙΝΑΛ κατέγραφε χαμηλές εκλογικές και δημοσκοπικές πτήσεις. Από τη στιγμή όμως που η Χαριλάου Τρικούπη καταγράφει διψήφιο δημοσκοπικό ποσοστό κι εμφανίζεται να διεκδικεί κεντρικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, κάθε κίνησή της εξετάζεται με πολύ μεγάλη προσοχή.
Το ερώτημα που εγείρεται βέβαια είναι αν το κουστούμι του νέου πολιτικού ρόλου πέφτει πολύ μεγάλο για το υπαρκτό ΚΙΝΑΛ.
