Συμπληρώνονται 48 χρόνια αυτές τι μέρες από την κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης, από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Γιατί μετά από τόσα χρόνια πολιτικής ομαλότητας, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας τα συνθήματα εκείνης της εποχής παραμένουν επίκαιρα; «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ». Γιατί ακόμα μας έρχονται στη μνήμη οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές που δεν δείλιασαν και δεν έκαναν πίσω όταν αντιμετώπιζαν τα φρικτά βασανιστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, πέρασαν χρόνια στις εξορίες και υπέστησαν κάθε μορφής διώξεις; Το ίδιο και οι νέοι της εποχής και το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις γραμμές της Αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ. Τιμάμε τους αγώνες τους και τους μελετάμε σαν χρήσιμους οδηγούς για τους μελλοντικούς αγώνες και δράση.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου που σηματοδοτεί και την κορυφαία στιγμή της πάλης ενάντια στη Χούντα, μπορεί να ταυτίστηκε στη συνείδηση του λαού με το φοιτητικό κίνημα, οι φοιτητές όμως, δεν ήταν μόνοι τους. Χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι και άλλες λαϊκές δυνάμεις έδωσαν το δικό τους αγώνα, σε πολλές πόλεις της χώρας εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους προς την αγωνιζόμενη νεολαία. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, μέσα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, ανασυγκροτούσε τις οργανώσεις του και έδινε όλες του τις δυνάμεις ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες να ρίχνονται στη μάχη.
Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 δεν ήταν απλά μια παρεκτροπή από την καθημερινότητα που αποφασίστηκε από κάποιους άφρονες αξιωματικούς ή επιβλήθηκε στην αστική τάξη της χώρας απ’ έξω και ερήμην της. Η στρατιωτική δικτατορία έδειξε τα νύχια της ακριβώς εκεί που χρειάστηκε σαν μια άλλη μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου που εξασφάλιζε τη συνέχεια της κυριαρχίας της αστικής τάξης σε άλλες συνθήκες. Πολλά από τα μέτρα της κυβέρνησης της Χούντας όπως οι διώξεις, οι εξορίες ήταν σε ισχύ από το μετεμφυλιακό κράτος ακόμα και σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού. Το ΚΚΕ συνέχιζε να είναι παράνομο και χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ ζούσαν είτε στις φυλακές είτε στην πολιτική προσφυγιά της φιλόξενης ΕΣΣΔ.
Η απριλιανή δικτατορία συνέχισε το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων και έμπλεξε ακόμα περισσότερο τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της εποχής, επιθυμώντας την αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο, εξασφαλίζοντας τη στήριξη των ΗΠΑ. Ωστόσο, οι κατοπινές εξελίξεις, ειδικότερα η τραγωδία της Κύπρου, απέδειξαν τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς οι αστικοί σχεδιασμοί.
Πόσο μπορεί να μοιάζει αυτή η τακτική με την αντίστοιχη της σημερινής κυβέρνησης και την περίφημη και περιλάλητη ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία; Ποιος ωφελείται από όλο αυτό το πάρε δώσε με την κυβέρνηση της Γαλλίας και την εμπλοκή μας στους δικούς της ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Ωφελείται μήπως ο ελληνικός λαός ή βελτιώνεται στο ελάχιστο η ικανότητα αποτροπής ενδεχόμενης πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία; Εγγυάται αυτή η συμφωνία την εδαφική μας ακεραιότητα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα;
Μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ να ευαγγελίζεται όλα αυτά και ο ΣΥΡΙΖΑ να βάζει κάποιους αστερίσκους στη συμφωνία συσκοτίζοντας την ουσία της, αλλά αν πραγματικά θέλουμε να μάθουμε το τι μέλλει γενέσθαι καλύτερα να ρωτήσουμε κανένα μικρασιάτη πρόσφυγα που έχουμε και πολλούς εδώ στη χώρα μας. Ας ρωτήσουμε τι ακριβώς έκαναν τα πλοία του γαλλικού στόλου στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922, τη στιγμή που ο τουρκικός στρατός πέταγε τους Έλληνες μικρασιάτες στη θάλασσα. Τότε που παρέμεναν απλοί θεατές στη σφαγή που εξελισσόταν. Δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, βέβαια, αφού μεγάλο μερίδιο της ευθύνης έφερνε η γαλλική κυβέρνηση. Όταν υπέγραφε την περιβόητη γαλλοτουρκική συμφωνία της εποχής εκείνης, τον Οκτώβρη του 1921, με αντάλλαγμα τούρκικες πλουτοπαραγωγικές πηγές, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έθετε στην υπηρεσία της ανερχόμενης αστικής τάξης της Τουρκίας και του Κεμάλ Ατατούρκ πολύτιμο δικό του οπλισμό από τα εδάφη της Κιλικίας, των Αδάνων και των γύρω περιοχών, όπου διαφέντευε μέχρι τότε, για τη συντριβή του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία. Ενώ δυο χρόνια πριν οι «σύμμαχοι» Γάλλοι μαζί με τους επίσης «συμμάχους» Βρετανούς ενθάρρυναν την ελληνική αστική τάξη να ξεκινήσει την καταστροφική και τυχοδιωκτική μικρασιατική εκστρατεία. Όπως έκαναν και κάνουν πάντα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, όποιο όνομα κι αν έχουν, να αλλάζουν συμμάχους ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Αναφέροντας τα ιστορικά δεδομένα μοιάζουμε λίγο παράταιροι και χαλάμε την εικόνα της εθνικής ομοψυχίας και των πανηγυρισμών που καλλιεργείται έντεχνα και ενορχηστρωμένα, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δε περισσεύει χώρος και χρόνος για χωρατά.
Καταρχάς αυτή η συμφωνία, όπως και όλες οι άλλες του παρελθόντος, δεν είναι αμυντική. Αμυντικές ονομάζονταν και οι συμφωνίες που εγκατέστησαν τις βάσεις στην Ελλάδα και μας έδεσαν ακόμα περισσότερο στο άρμα του ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστικά τα κείμενα των συμφωνιών. Αν κάνει κάποιος τον κόπο και ανατρέξει σε αυτά θα δει πως περιγράφεται η διμερής «Στρατιωτική Συνεργασία». Ουσιαστικά μιλάει για διάθεση υποδομών της χώρας ως βάσεων για τις γαλλικές Ένοπλες Δυνάμεις. Και σιγά μην ήταν μόνο αυτό! Αναφέρεται σε «Κοινές δραστηριότητες, εκπαίδευση και στρατιωτικές ασκήσεις κλπ, στο πλαίσιο της αυξημένης ναυτικής παρουσίας της Γαλλίας στη Μεσόγειο ή της κοινής συμμετοχής σε διμερείς ή πολυμερείς ασκήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος». Τι άλλο λέει; «Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ, συμμετοχή σε πολυεθνικές αμυντικές δομές, όπως, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης, αλλά και οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες οι οποίες συμφωνούνται από κοινού». Που θα είναι αυτές οι αποστολές και τι δουλειά έχει εκεί ο ελληνικός στρατός; Μήπως εκεί θα υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας και τα κυριαρχικά της δικαιώματα που είναι και η αποστολή του; Ποια μπορεί να είναι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού σε αυτές τις περιοχές;
Δεν υπάρχουν συμφέροντα του ελληνικού λαού σε αυτές τις περιοχές, η συμφωνία δεν αφορά τις ανάγκες του. Η συμφωνία αφορά και υπηρετεί τις ανάγκες και τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας μας που θέλει να συμμετάσχει ενεργά στο πλιάτσικο που γίνεται στην περιοχή. Αυτό το ρόλο υπηρετεί και η συμφωνία με τη Γαλλία, αλλά και η συμφωνία με τις ΗΠΑ, της οποίας επίκειται η ανανέωση. Η Γαλλία δεν είναι ούτε περιστέρι της ειρήνης, ούτε φύλακας άγγελός μας, όπως θέλουν να την εμφανίσουν.
Το ΚΚΕ απέρριψε και καταψήφισε αυτή τη συμφωνία και προσπαθεί με κάθε μέσο και όπου φτάνει η φωνή του να την κάνει γνωστή στο σύνολό της σε όλο το λαό. Η θέση μας είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις ανάγκες του λαού μας, συμπεριλαμβανομένων των αναγκών του για τη θωράκιση των συνόρων, της φιλίας και της συνεργασίας με άλλους λαούς της περιοχής και του κόσμου ολόκληρου. Γιατί εμείς είμαστε με τις συμμαχίες των αγωνιζόμενων λαών και πιστεύουμε ότι αυτή είναι η πιο βαθιά, γνήσια, πατριωτική και διεθνιστική στάση και εδώ βρίσκεται η ελπίδα και για τον ελληνικό λαό και για όλους τους λαούς του κόσμου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΤΣΙΚΟΣ , μέλος της Τομεακής Επιτροπής Τρικάλων του ΚΚΕ
