Στις 14/04/2021, εμείς, οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Φαρκαδόνας, με την επιμέλεια της Κ. Κούμπου, είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε εξ αποστάσεως με τον Κ. Δρακονταειδή. Είναι Έλληνας, πεζογράφος και μεταφραστής και από το γεγονός ότι έχει εργαστεί σε 35 διαφορετικές χώρες, καταλαβαίνουμε την συναρπαστική και ταυτόχρονα δραστήρια ζωή του.
Στο σύνολό μας, εμείς οι μαθητές, αποφασίσαμε να αποστείλλουμε την παρακάτω ευχαριστήρια επιστολή στον Κ. Δρακονταειδή για τον χρόνο που μας χάρισε:
Κύριε Δρακονταειδή,
Προβληματίστηκα αρκετά για τον τρόπο με τον οποίο θα άρχιζα την συγκεκριμένη επιστολή. Εάν δεν είχε πραγματοποιηθεί τις προάλλες η σχεδόν δίωρη συζήτησή μας, θα ξεκινούσα με το τυπικό: «Αξιότιμε Κύριε Δρακονταειδή. Σας αποστέλλω την συγκεκριμένη επιστολή για να…».
Δεν μπορείς να πεις εύκολα ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο με μία δίωρη συζήτηση. Αυτό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, λένε αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλουν. Εσείς, όχι μόνο είπατε αυτό που θέλατε, αλλά καταφέρατε να κερδίσετε και το ενδιαφέρον μας. Για να σας αποδείξω ότι δεν λέω μεγάλα λόγια, σκεφτείτε πως οι σημερινοί νέοι, δεν φοβούνται να εκφραστούν και αν δεν τους αρέσει κάτι πραγματικά, το αγνοούν. Νομίζω όμως, πως και εσείς αντιληφθήκατε την διάθεση συμμετοχής από μέρους μας και την ευχαρίστησή μας, ακούγοντας τα λόγια σας.
Τέτοιες παρόμοιες συζητήσεις, τις φανταζόμαστε αμήχανες και απρόσωπες. Η δική μας ήταν το ακριβώς αντίθετο. Εστιάσατε στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μία έννοια που εμείς οι νέοι ίσως να μην πολυκαταλαβαίνουμε, μα μας εμπνέει. Και ό,τι μας εμπνέει το κυνηγάμε. Καταλάβαμε από τα πρώτα λεπτά της συνομιλίας μας, πως δεν δεχτήκατε να επικοινωνήσετε μαζί μας για να «δείξετε» τον εαυτό σας, αλλά δώσατε βάση στον τρόπο που θα εκφράσετε τις σκέψεις σας, για να γίνουν αντιληπτές σε εμάς. Και εμείς το εκτιμήσαμε. Ό,τι δίνεις παίρνεις, που λένε (δυστυχώς γενικά, ευτυχώς στην περίπτωσή μας).
Δεν θέλω να σας πω ένα «Σας ευχαριστούμε» και να κλείσω, διότι οι τυπικότητες δεν αρέσουν σε κανέναν. Θα σας πω όμως, ότι παραδειγματιστήκαμε από τον τρόπο με τον οποίο μιλήσατε για τους ανθρώπους και την ζωή. Κατανοήσαμε μέσα από την πορεία της ζωής σας και από τον τρόπο που την διηγηθήκατε , πως το να μην τιμάς το όνειρό σου, είναι αμαρτία και πως όποιος φοβάται την αποτυχία, φοβάται και την επιτυχία. Η κίνηση μετράει. Χωρίς κίνηση, δεν υπάρχει ζωή. Αυτή η κίνηση μπορεί να ΄ναι για τον εαυτό μας ή για τον συνάνθρωπό μας, μα αυτή που προορίζεται για τον συνάνθρωπο, δεν θα είναι βοήθεια ή συμπαράσταση, αλλά μόνο στήριξη, όπως τονίσατε ο ίδιος.
Ελπίζουμε Κ. Δρακονταειδή, από τα όσα σας εκφράσαμε πιο πάνω, να καταλάβατε τον σεβασμό όλων μας και τον θαυμασμό μας για την ζωή σας και το έργο σας και τον ενθουσιασμό μας για την συζήτηση που κάναμε. Οι δρόμοι μας ίσως ξανασυναντηθούνε και θα το θέλαμε πολύ.
Εις το επανιδείν,
Οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Φαρκαδόνας
